Gesamtzahl der Seitenaufrufe

Donnerstag, 26. Januar 2012

Die Überlieferung in Kanz al-Ummal, über Abu Huraira.

Die Überlieferung in Kanz al-Ummal, über Abu Huraira.

Ibn Asakir berichtete, dass Umar einst zu Abu Huraira sagte: "Höre auf damit, Hadithe über den Propheten Gottes zu erzählen, oder ich verbanne dich in deine Heimat Dus (im Jemen) oder in das Land der Affen!" (Kanz Al-Ummal, B. 5, S. 239, Nr. 4385)

Die Anwort der Sunniten:

Diese Riwaya lautet im arabischen wie folget so:


- تاريخ مدينة دمشق - ابن عساكر ج 05 ص 172 : بن عبيد الله ح وأخبرنا أبو محمد بن الأكفاني أنبأنا أبو الحسن بن أبي الحديد أنبأنا أبو محمد بن أبي نصر قالوا أنبأنا أبو بكر أحمد بن القاسم أنبأنا أبو زرعة حدثنا محمد بن زرعة حدثنا مروان عن سعيد بن عبد العزيز عن إسماعيل بن عبيد الله عن السائب بن يزيد قال سمعت عمر بن الخطاب يقول لأبي هريرة لتتركن الحديث عن رسول الله ( صلى الله عليه وسلم ) أو لألحقنك بأرض دوس وانقطع من كتاب أبي بكر كلمة معناها دوس وقال لكعب لتتركن الحديث أو لألحقنك بأرض القردة

Und dies bezüglich lesen wir nun flolgendes:


- كنز العمال - المتقي الهندي ج 01 ص 291 


قام رجل يسمى بالمتقي الهندي بإعادة ترتيب كتابي الجامع الصغيروزوائده وكتاب جمع الجوامع للسيوطي، كل ذلك في كتاب واحد مرتب على المواضيع. وهذاهو كتاب كنز العمال. وقد قصد منه جمع كل ما روي عن الرسول صلى الله عليه وسلم أي أ ن يجمع الصحيح والموضوع. وغالب ما فيه موضوع.

Zusammengefasst:

In Kanz al-Ummal 1/291 sagte der Autor selber, dass er jede Überlieferung in seinem Werk registriert hat unabhängig der Authenzität dieser Erzählungen. Das meiste was man darin findet ist unauthentisch und beinhaltet schwache Ahadithen [Mawdu']. Von daher ist es nicht besonders ein richtiger Umgang von dort Beweise raus zu suchen. Die Rawafidh pflegen oftmals daraus Ahadithen zu zitieren wobei sie die großen Hadithbücher der Ahlu al-Sunna ausseracht lassen bzw. bei Seite schieben.


- تاريخ مدينة دمشق - ابن عساكر ج 05 ص 172 : بن عبيد الله ح وأخبرنا أبو محمد بن الأكفاني أنبأنا أبو الحسن بن أبي الحديد أنبأنا أبو محمد بن أبي نصر قالوا أنبأنا أبو بكر أحمد بن القاسم أنبأنا أبو زرعة حدثنا محمد بن زرعة حدثنا مروان عن سعيد بن عبد العزيز عن إسماعيل بن عبيد الله عن السائب بن يزيد قال سمعت عمر بن الخطاب يقول لأبي هريرة لتتركن الحديث عن رسول الله ( صلى الله عليه وسلم ) أو لألحقنك بأرض دوس وانقطع من كتاب أبي بكر كلمة معناها دوس وقال لكعب لتتركن الحديث أو لألحقنك بأرض القردة

In Tarikh al-Dimashq von 'ibn al-Asakir band 5 Seite 172 wird diese Geschichte ebenso überliefert. Der Tarikh al-Dimashq ist kein Hadithbuch und 'ibn al-Asakir überlieferte viele Ahadithen welche Wahr oder erfunden sind. Imam al-Suyuti sagte, dass die meisten Ahadithen von 'ibn Asakir in sein Dimashq schwache [Da'if] Ahadithen sind.


وسند الخبر غير صحيح، ولفظه في البداية: (قال أبو زرعة الدمشقي حدثني محمد بن زرعة الرعيني حدثنا مروان بن محمد حدثنا سعيد بن عبد العزيز عن إسماعيل بن عبد الله بن السائب... إلخ) ومحمد بن زرعة لم أجد له ترجمة، والمجهول لا تقوم به حجة، وكذا إسماعيل إلا أن يكون الصواب إسماعيل بن عبيد الله (بالتصغير) ابن أبي المهاجر فثقة معروف لكن لا أدري أسمع من السائب أم لا؟ وفي البداية عقبه: (قال أبو زرعة: وسمعت أبا مسهر يذكره عن سعيد بن عبد العزيز نحواً منه لم يسنده) أقول: وسعيد لم يدرك عمر ولا السائب، هذا ومخرج الخبر شامي، ومن الممتنع أن يكون عمر نهى أبا هريرة عن الحديث ألبتة ولا يشتهر ذلك في المدينة ولا يلتفت إلى ذلك الصحابة الذين أثنوا على أبي هريرة ورووا عنه وهم كثير كما يأتي، منهم ابن عمر وغيره كما مر (ص106)، هذا باطل قطعاً، على أن أبا رية يعترف أن كعباً لم يزل يحدث عن الأول حياة عمر كلها، وكيف يعقل أن يرخص له عمر ويمنع أبا هريرة؟ هذا باطل حتماً، وأبو هريرة كان مهاجراً من بلاد دوس والمهاجر يحرم عليه أن يرجع إلى بلده فيقيم بها فكيف يهدد عمر مهاجراً أن يرده إلى البلد التي هاجر منها؟ وقد بعث عمر في أواخر إمارته أبا هريرة إلى البحرين على القضاء والصلاة كما في فتوح البلدان للبلاذري (ص92-93) وبطبيعة الحال كان يعلمهم ويفتيهم ويحدثهم.

Zusammengefasst:

Der Hadith ist (u.a) auf Grund zweier Überlieferer unauthentisch [Da'if]. Diese sind einmal: Muhammed 'ibn Zar'a und Isma'il 'ibn Abdillah. Diese zwei Überlieferer sind unbekannt [Majhuul] da es für sie überhaupt keine Authenzitätsprüfung vorhanden sind noch irgendwelche Berichte. Dies trifft auf weitere Zahllosen Ahaditen in Kanz al-Umma zu. Weitere Argumente folgen aus dieser Seite, welche zusammengfasst wird:

http://www.dd-sunnah.net/forum/showthread.php?t=129984

a) Gemäß der Informationen lebte der Überlieferer des Hadithes in Syrien. 'Umar 'ibn al-Khattab radiallahu 'anh hingegen, lebte meistens mit ihm zusammen auch Abu Huraira radiallahu 'anh in Madina. Nun stellt sich die Frage; uns ist in keiner unseren berühmten Hadithwerken eine Erzählung bekannt, dass die Leute aus Madina je einen Hadith überliefert haben, worin zu lesen sein soll, 'Umar 'ibn al-Khattab radiallahu 'anh hätte Abu Huraira radiallahu 'anh verboten Ahadithnen zu berichten. Wieso haben die Leute in Madina nie irgend etwas davon erfahren, dass Umar dem Abu Huraira verboten haben soll Ahadithen zu berichten, hingegen aber einer in Syrien? Gemäß unseren Sahih Ahadithen aus unseren berühmten Hadith Bücher ist uns das Wissen bekannt, dass die authentischen Ahadithen die Meinung der Sahaba über Abu Hurreira belegen, dass er ein sehr guter und wahrhaftiger Mensch gewesen ist. Und dies kann keiner verleugnen, ausser die Hirnlosen Rawafidh, da ihr name das "leugnen bzw. ablehnen" schon lehrt. Folglich stellt sich die noch wichtigere Frage: Sollen nun die paar unauthentische und Lügenerdichtete Ahadithen, die bekannten und authentischen Meinung bzw. Ahadithen absetzen? Vielleicht ist diese Methode bei den Rawafidh legitim, da sie ja keine Hadithwissenschaft seid der Existens ihrer Sekte genossen haben. Bei uns aber ist dies natürlich unmöglich und sicherlich mehr als schwachin.

b) Gehen wir aber mal davon aus, dass dieser Hadith stimm. Unser Ta'wil diesbzeüglich lautet, dass auch dieses geschehen stimmen sollte, dann war die Absicht von 'Umar 'ibn al-Khattab radiallahu 'anh wie folgt der gewesen, dass die Leute die Ahadithen von Abu Huraira ohne Erklärungungen hörten, und aufgrund des nicht-erklärens, diese Leute die Ahadithen falsch umgesetzt haben. Denn wie jeder Mensch auf dieser Welt der einen Verstand hat weiss, dass Abu Hurreira kein Muhaddith, und zudem kein Mufassir oder ein Fiqh-Gelehrter gewesen ist. Die 'Aqida der Ahlu al-Sunna lehrt den klardenkenden (davon sind die Rawafidh ausgeschlossen), dass der Umgang mit den Hadithen notwendiger weise einen Mufassir und insbesondere einen Fiqh-Gelehrten benötigt. Dies hätte (wenn man diese Geschichte annehmen sollte) der Grund für diese Aussage von 'Umar 'ibn al-Khattab radiallahu 'anh sein können.

Die Beweise, dass die Ahadithen der Fuqahaa unter geordnet sind, erfährt jeder im folgenden Artikel:

Die Ahadithen sind der Fuqaha unter geordnet... [Drauf klicken!]

Insofern also, hat diese Aussage in diesem unauthentischen Hadith rein garnichts mit "Lügen" zu tun. Zumal müsse man den Hirntoten Rawafidh mal die logische Frage stellen, dass wenn nun Abu Huraira radiallahu 'anh über den Propheten angenommener weise gelogen hätte, wäre die Strafe dann gerecht gewesen, Abu Huraira zurück zu seiner Heimat zuschicken, damit er dort nun weitere Lügen verbreitet? Was für eine Strafe ist das, jemanden zu seiner Heimat zu schicken weil dieser lügte? Wie schlimm ist denn eigentlich das Lügen? Da heisst es in einer Überlieferung von Abu Bakr al-Siddiq radiallahu 'anh, dass Rasulullah sallallahu 'alayhi wa sallam sagte: ,,Soll ich euch Kund bezüglich der großen Sünden geben?" Dies widerholte der Prophet drei mal. Wir sagten darauf: ,,Ja!" Er sagte dann: ,,Göttzendienst [Shirk], seinen Vater und seine Mutter ihre Rechte zu nehmen, und die Seele zu rauben." In dieser Situation befand er sich in einem gelehnten zustand (an die Wand) dann setzte er sich hin und sagte: ,,Wisst! Die Lüge und ein Lügen bezeugnis!" Dies sagte er so oft, dass wir uns fragten, wann es enden wird. [Sahih al-Bukhari, Shâdaat 10, Adab 6, Isti'dhaan 35, Istitââbe 1 und Sahih al-Muslim, Imân 143 (87) und in Sunnan al-Tirmidhi, Shâdaadat 3 (2302)]

Imam al-Nawawi rahimahullah sagt: ,,Unser Prophet deutet darauf hin, dass das Lügen und das Lügenhafte-Bezeugen zu den größten Sünden gezählt wird." [Riyaadh al-Saalihin 3/138] In einer anderen Stelle bei Sahih al-Muslim, soll der Lügner dem Munaafiq untergeordnet werden. [Siehe Imân 197] Es gibt drei vorrausetzungen die das "lügen" legitimiert, diese aber trafen auf Abu Huraira radiallahu 'anh, dass wenn diese Geschichte angenommen werden sollte deffinitiv nicht zu und auch nicht den Rawafidh bei ihren Taq'iyya[!]

Unsere Fuqahaa haben die Strafe eines Lügners nicht einfach für das Jenseits überlassen sondern auch im Diesseits werden Strafen dafür gefördert. Gemäß Abu Hanifa, Abu Yusuf und Muhammed ist die Strafe dafür, das Schlagen oder eine Freiheitsstrafe! [Marghinaani 3/132, 'ibn Qudaama,] 

Samstag, 21. Januar 2012

Die Schüler der Ashʿāria und Matūridia Schulen

Inhalt:



1) Wer sind die Ahlū al-Sunnah?

2) Wo ist die Ashʿārī und Matūrīdi ʿAqida vertreten?

3) Die Gelehrten über Imam al-Ashʿāri und Imam al-Matūrīdi.

4) Die Schüler der Ashʿārīa

Es gab viele Geschwister die uns danach fragten, welche der großen Gelehrten alle die Methodik und der 'Aqida von Imam Abu Hassan al-Ash'ari und Imam Abu Mansur al-Maturidi bekennen. Auch fragte man uns sehr oft, welche große und hochrangige Ash'ari und Maturidi Gelehrten, in welchen Bereich tätig waren? All diese Fragen werden wir insha'allah beantworten. Vorweg, wollen wir erst mal klar Stellen, was die richtigen Ahlū al-Sunnah ʿUlamā bezüglich diesen beiden Imāme sagen und wer überhaupt die Ahlū al-Sunnah sind, wenn man diese anspricht.


  • Wer sind die Ahlu al-Sunna?

Imam Murtaḍā al-Zabīdī (gest. 1205 n. Hiğra) sagte: „Wenn man den Begriff Ahlū Sunna wa al-Jamaʿa verwendet, dann meint man damit die Ashaʿīra und die Maturīdiyya“ [Imam al-Zabīdī s.2/8]

Imam al-Sūbki (gest. 771 n. Hiğra) schrieb in seinem Meisterwerk Ṭabaqāt al-Shafi'iyya: „Scheikh al-Islam al-'Izz b. ʿAbd al-Salam sagte, dass sich die shafiʿitischen, die malikitischen, die ḥanafitischen sowie die rechtgeleiteten unter den ḥanbalitischen Gelehrten über die Aqīda von (Imam al-Ashʿarī) übereinstimmten. Diese Aussage wurde von dem Oberhaupt der Malikiten in seiner Zeit Scheikh Abu ʿAmru b. al-Ḥağib und von dem Scheikh der Ḥanafiten Jamal al-Din al-Ḥuṣayrī überliefert.“ [Imam al-Sūbki 3/356]

http://img3.fotos-hochladen.net/uploads/gggiwzhsf07vm.png

Und dann zitierte er Imam Ibn Asakir (gest. 571 n. Hiğra): ,,Imam IbnʿAsakir, der Ḥafiẓ dieser Umma, der Vertrauenswürdige sagte: „Gibt es unter den Hanafi, Malikī und Shafiʿī Rechtsgelehrten überhaupt jemanden, der nicht mit Imam al-Ashʿarī übereinstimmt.“ [Imam al-Sūbki s. 3/373]

http://img3.fotos-hochladen.net/uploads/gggwg54du28s7.png

Al-Imam Ibn Hajār al Haythāmi (rahmahullah), einer der größten Gelehrten schreibt in einem Fatawā: ,,
Es bedeutet, dass die Leute der Neuerungen, eine andere Glaubenslehre (Itiqat) haben als die Leute der Sunnah. Die islamische Glaubenslehre der Leute der Sunnah ist die Glaubenslehre von Imam Abu al-Hasan al Ash'āri (rahimahullah) und Imam Abu Mansūr al Matūridi (rahimahullah)" [al-Hadithiyya, Seite 205]

In einer anderen Stelle sagt al-Imam Ibn Hajā al-Haythāmi (rahimahullah) und Imam al-Rāmlī (rahimahullah):

( وَتُقْبَلُ شَهَادَةُ ) كُلِّ ( مُبْتَدِعٍ ) هُوَ مَنْ خَالَفَ فِي الْعَقَائِدِ مَا عَلَيْهِ أَهْلُ السُّنَّةِ مِمَّا كَانَ عَلَيْهِ أَهْلُ السُّنَّةِ مِمَّا كَانَ عَلَيْهِ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَأَصْحَابُهُ وَمَنْ بَعْدَهُمْ وَالْمُرَادُ بِهِمْ فِي الْأَزْمِنَةِ الْمُتَأَخِّرَةِ إمَامَاهَا أَبُو الْحَسَنِ الْأَشْعَرِيُّ وَأَبُو مَنْصُورٍ الْمَاتُرِيدِيُّ وَأَتْبَاعُهُمَا

Sie kommentieren eine Aussage von al-Imam al-Nawawī (und zwar das Zeugnis des Mubtadi wird akzeptiert) wie folgend: ,,
Mit Mubtadi ist gemeint: Derjejnige, der der Aqida von Ahlu al-Sunna widerspricht und das ist die Aqida vom Propheten (sallallahu 'alyhi wa salam) und der Sahāba. In den späteren Zeiten sind damit die Anhänger von Imam al-Asch'āri und Imam al-Matūridi gemeint." [Nihyat al-Muhtaj und Tuhfat al-Muhtaj]

Hier sieht man, dass Großegelehrten wie Imam Sūbkī, Imam al-ʿIzz Ibn ʿAbd al-Salam, Imam Ibn al-Ḥağīb, Imam al-Haythami, Imam al-Rāmil und Imam Ibn ʿAsakir alle bestätigen, dass die Vertreter der Ahlū al-Sunna von den vier Rechtsschulen, die ʿAqida von Imam al-Ash'arī folgten. Die Ahlu al-Sunna wa al-Jama'a, wie man sie seit mehr als eintausend Jahren kennt, sind die Vertreter der vier gesegneten Rechtsschulen und die Anhänger der ʿAqīda der Ahlu al-Sunna, deren Haupt Imame al-Ash'arī und al-Maturīdī sind. Man muss wissen, dass von Marokko bis China und zwar seit mehr als eintausend Jahren, diejenigen, welche sich zu Ahlu al-Sunna wa al-Jama'a zählten, Anhänger der vier Rechtsschulen und Vertreter der Aqīda waren, welche Imam al-Ash'arī und Imam al-Maturīdī erklärt haben.

  • Wo ist die Ashʿārī und Matūrīdi ʿAqīda vertreten?

Afrika: Ganz Schwarz und Nordafrika folgen der malikitischen Schule in Fiqh und Ash'ari Schule in ʿAqīda.

Ägypten: Die Ḥanafī Schule wird als die offizielle Rechtsschule des Landes angesehen, jedoch folgt der größte Teil der Gelehrten der Shafiʿi Schule in Fiqh und der Ash'arī Schule in ʿAqida. In Süd-Agypten und manchen Städten ist die malikitische Schule noch die dominante Schule.

Ostafrika: Sie folgen der Shafiʿi Schule in Fiqh und Ashʿarī Schule in ʿAqida.

Syrien, Libanon, Jordanien: Die Mehrheit folgen der Shafiʿi Schule in Fiqh und der Ashʿarī Schule in ʿAqida. Man findet aber auch Ḥanafitische Gelehrten.

Jemen: Die Ahlu Sunna dort sind Anhänger der Shafiʿi Schule in Fiqh und der Ashʿarī Schule in ʿAqida.

Kuwait, Bahrein, Emirat: Die offizielle Rechtsschule in Kuwait und Emirat ist die Rechtsschule von Imām Mālik. In Bahrein findet man auch malikitische und shafiʿitische Gelehrten.

Qatar: Dort sind noch Ḥanbali Gelehrte zu finden.

Ḥiğāz: Die Ahlu Sunna sind in diesem Gebiet Anhänger der Shāfiʿī und Malikī Schule und der Ashʿarī Aqīda.

Ost Saudi Arabien: Man findet unter den Ahlu al-Sunna in diesem Gebiet Anhänger von der Malikī und Shāfiʿī sowie Ḥanbalī Schule im Fiqh und der Ashʿarī Aqīda

Türkei und Mittelasiatischen Länder: Außer in den kurdischen Gebieten, wo die Schule von Imam Shāfiʿi im Fiqh und Imam al-Ashʿarī in Aqida vertreten wird, ist der Rest der Gelehrten der Ahlu al-Sunna in diesem Gebiet Anhänger der Ḥanafi Schule und Maturīdī Aqīda.

Irak: Die Ahlu Sunna sind in diesem Gebiet Anhänger der Ḥanafī Schule im Fiqh und Maturidi in Aqīda. Man findet auch Shafiʿī Gelehrten in den kurdischen Gebieten.

Iran: Die Ahlu al-Sunna sind in diesem Gebiet Anhänger der Shafiʿī Schule und Ashʿarī Aqīda.

Afghanistan: Die Ahlu Sunna in diesem Gebiet sind Anhänger der Ḥanafi Schule und Maturīdī Aqīda.

Pakistan und Indien, Bangladesch: Die Ahlu Sunna sind in diesem Gebiet Anhänger der Ḥanafi Schule und Maturīdī Aqīda.

Malaysia, Indonesien, Brunei, Maldiven: Die Ahlu al-Sunna sind in diesem Gebiet Anhänger der Shāfiʿī Schule und Ashʿarī Aqīda.

  • Die Gelehrten über Imam al-Ash'ari und die Bezeichnung "Ash'aria"

Imam al Ash'ar, ist ein Imam al-Kabir, der große Imam. Der Fromme, der Sieg gebende der Ahlu al-Sunnah. Der 'Alam al-Deen (eine große Persönlichkeit in der Religion). Er ist ein Mutu' für die Muslime. Der Uhr-Uhr großvater von Imam al-Ash'ari war Abu Musa al-Ash'ari, der Gefährte des Propheten sallallahu 'alayhi wa sallam. Der Schayhk al-Tarikat al-Ahlu al-Sunnah (Der Schaykh des Weges der Ahlu al-Sunna wa al-Jama'a). Und der Imam all Mutakallimin (der Imam, von den Kalaam Gelehrten). [Imam al-Sūbki in sein Tabaqak]

In einer anderen Stelle sagt Imam al-Sūbki: ,,Wisse, dass Abu al-Hassan al-Ash'ari keine neue Lehre und kein eigenständiges Weg entwickelt hat. Er bestätigt die Wegen und die Lehren von den Salaf al-Saalihin. [I'lam anna Abi al-Hassan lam yabda'aah raiyan wa lam yunshin Madhhaba wa innama huwaa muqarrinu li Madhaahibi al-Salaf] Er verteidigt das, was die Sahaba von den Propheten verinnerlicht haben. Man schreibt sich Imam al-Ash'ari zu, weil er sich an dem Weg von den Salaf festgehalten und diese mit den Beweise und Argumente belegt hat. Derjenige der den Weg und die Art und weise des Belegens von Imam al-Ash'ari folgt, nennt man Ash'ari." [Tabaqaat al-Hanābila 3/365]

In Muʿīd al-Niʿām wa Mūbid al-Niqām auf der Seite 22 sagt Imam al-Sūbkī (rahimahullah): ,,
Die vier Rechtsschulen sind sich Gott sei Dank einig in der ʽAqīda mit Ausnahme einzelner Personen, die man den Muʽtazila oder den Anthropomorphisten zurechnen kann. Aber sonst ist die große Mehrheit auf dem wahren Weg. Sie bestätigen die ʽAqīda von Imām aṭ-Ṭaḥāwī, welche die Gelehrten von Generation zu Generation geerbt haben und sie dienen Allah mit der Lehre von dem Scheikh der Ahlu Sunna und zwar Imām al-ʾAschʽarī, welchem nur ein Irregeleiteter widerspricht.“

Imam al-Bayhāki sagte, nachdem er die vorherigen 'ilm al-'Aqida punkte erklärte: ,,[...] Bis unser Sheykh Imam al-Ash'āri an die Reihe kam. [ilā ʿan balāghatīn Nawbatī ilā shaykhinā Abi al-Hassan al-Ash'āri] Er hat keine Erneuerung in den Din von Allah reingebracht und keine Bid'a eingeführt, sondern er nahm die Aussagen von den Sahaba, den Tabi'in und jene die nach ihnen kamen, und die Aussagen der Gelehrten in 'Usūl al-Din. Er hat sie verteidigt indem er ihre Aussagen ausführlicher erklärt hat. Er hat das Bewiesen was es in der Shari'a für 'Aqida und 'Usūl gibt, was nicht gegen den Verstand ist. Er hat diejenigen widerlegt, die gesagt haben, dass manche Aussagen der früheren Gelehrten gegen den Verstand ist. In seiner erklärung war eine Verstärkung von den Aussagen der Ahlu al-Sunna wa al-Jama'a, die noch nicht ausführlich bewiesen waren. Er hat die Aussagen von den früheren Gelehrten verteidigt, wie Imam Abu Hanifa, Sufya al-Thawri aus Qufa, al-Awzā'i und andere aus Shamm, wie Imam al-Malik und Imam al-Shafi'i aus Haramayn, und diejenigen die nach ihren weg aus den verschiedenen Ecken gegangen sind, wie Imam Ahmad ibn Hanbal und al-Layth 'ibn Sa'ad und andere wie Imam al-Bukhari und Imam al-Muslim die als bewahrer der Sunna gellten." [Diese Aussage überlieferte Imam al-Sūbki in sein Tabaqāt al-Shafi'iyya Kubrā, und auch überliefert diese Aussage Imam al-Asākir in sein Tabiyin Kadhib al-Muftāri.]

Imam 'ibn al-Asākir sagt über Imam al-Ash'ari folgendes: ,,Er hat viel mehr die Aussagen von Ahlu al-Sunna wa al-Jama'a verteidigt, die vergessen waren bei den Irregeleiteten. Und er hat die Aussagen von vier Imame und andere erklärt, was manchen nicht mehr verstanden haben. Er hat die Shar'ia wider frisch gemacht nachdem sie von den Verleugner verborgen wurde. Wir schreiben uns nicht Imam al-Ash'ari zu weil wir ihm nachahmen, sondern wir stimmen mit ihm überein in den Punkten von Tawhid. Und die starken meinungen stimmen dem zu. Macnhe von uns schreiben sich ihm expliziet zu, damit sie sich von den Mubtadi'a (erneuerer) unterscheiden. Solche Mubtadi' die sich nicht Imam al-Ash'ari zuschteiben wie zb die Mu'tazila, Jahmiyya, Karramaiyya, Mushabbiha und den Saalimin und andere." [Tabi'in Kathib al-Muftari]

Imam al-Murtada al-Subaydi sagt über die zwei Imame, Ash'ari und Maturidi: ,,Imam al-Ash'ari und Imam al-Maturidi haben die Mu'tadir widerlegt und gegen sie Argumentiert, bis die Mu'tadir ausgestorben sind." [Ithafu al-Salati al-Mutteqin]

Shaykh Azzaddin ibn al-Abd al-Salam sagt: ,,Die Aqida von Imam al-Ash'ari ist die Aqida der Hanafiyya, der Shafi'iyya, der Malikiyya und die von den einigen Frommen und Guten unter den Hanbaliyya. Andere großgelehrten haben dies ebenso bestätigt."

Dies bestätigt auch der bekannte Imam Abū Amr ibn al-Hajir welcher ein sehr bekannter unter den Mailikiten gewesen ist und reichlich wissen in Usūl al-Fiqh besaß. Auch wird diese Aussage von Imam Jamaladdin al-Husayri bestätigt. Zwei groß Gelehrten der Ahlus Sunnah.

Imam al-Khatib al-Baghdādi sagt folgendes über Imam al-Ash'ari: ,,Er ist einer von den Kalām Gelehrten und einer von den verfasser der Bücher welche gegen die Verleugner gerichtet sind, wie auch gegen die Mu'tazila, die Rawafidh, die Jahmiyya, die Khawaarij und die anderen Sekten. Er stammt aus Basra und lebte in Bagdat bis er gestorben ist."

Dann brachte er eine Geschichte wo Imam al-Ash'ari studiert hat wie zb bei Abi Abu Ishāq al-Barwazi. Am ende sagte er mit einer überlieferunsgkette die bis zu Abu Bakr ibn al-Sarafi geht: ,,Die Mu'tazila hatten ihre Köpfer hoch gehabt, dann hat Allah Imam al-Ash'ari gezeigt, und hat sie zu ihren löscher zurück geschickt." [Tarikh al-Baghdād]

Imam 'ibn al-Asākir sagte über Imam al-Ash'ari folgendes: ,,Er war im Wege der Mu'tazila 40 Jahre. Er war ein Imaa in I'tizaal. Er verließ die Menschen für 15 Tage. Danach ging er zur großen Mosche, stug auf den Minbar und sagte; O ihr Leute! ich war weg von euch zu dieser zweit, weil für mich die Argumente der beiden Parteien (Ahlu Sunna und Mu'tzaila) gleich geworden sind. Ich konnte keinen Beweiss von den anderen bevorziehen. Dann bat ich Allah um rechtleitung. Dann hat Er mich rechtgeleitet zu dem Glaube den ich in diesen Bücher verfasst habe. Ich disstanziere mich nun von alles was ich vorher geglaubt habe genau so wie ich jetzt meinen Gewand ausziehe. So zog er seinen Gewand aus und gab den Menschen seine Bücher. Einer von diesen Büchern war Kitaab al-Lughaa und ein Buch wo er die Mu'tazila kritisierte. Nachdem die Ahl al-Hadith und die Rechtsgelehrten diese Bücher, gleich nach dem er al-I'tizaal verlasst hat gelesen haben, haben sie diese akzeptiert und es verinnerlicht. Sie nahmen ihn als Vorbild und als Imaam genommen bis man sogar den Madhhab der Ahlu al-Sunna ihm zuschrieb." [Tabiyi Kadhib al-Muftari]

Imam 'ibn al-Khalikān berichtet über Imam al-Ash'ari: ,,Er ist der vertreter der 'usuul Lehre, und er ist der verfächter von dem Weg der Ahlu Sunna. Und zu ihm werden die Ash'aria zugeschreiben. Seine berühmtheit genügt eigentlich, dass man garnicht braucht viel über ihm zu erzählen. [...] Am Anfang war Imam al-Ash'ari einer von den Mu'tazila. Danach hat er Tawbaa gemacht in der großen Mosche von Basra an einem Freitag. Er stug auf einen Minbar und schrie mit einer lauten Stimme; Wer mich kennt er hat mich erkannt. Und wer mich nicht kennt, dem stelle ich mich jetzt vor. Ich bin der und der. Ich sagts das der Kur'an erschaffen wurde und das man Allah nicht sehen kann, und das die schlechten und guten taten von uns erschaffen sind. Ich zeige nun Tawbaa von solchen Irrglauben und ich werde auf sie antworten." [Wa Fa'yātu Ayyān]

Ibn al-Qadi Shuhubā sagt über Imam al-Ash'ari folgendes: ,,Er ist einer der Oberhäupter der Theologen und ein Verfechter der Sunna. Einer der die Religion verteidigt un die 'Aqida der Muslime bewahrt. [...] Er verließ die Mu'tazila und schreib Bücher gegen sie. Er kam nach Baghdat und lernte auch von Zakariyya al-Saaji (dieser Imam war der Schüler von Imam al-Muzaari und Imam al-Rabi'aa. Und diese beiden waren die Schüler von Imam al-Shafi'i) [..]" [Tabaqāt al-Shafi'iyya]

In einem Fatwā lesen wir:

Frage: Was sagen die auserwählten Meister, die Imame und Juristen, möge Allah ihren Erfolg vermehren und möge Er zufrieden mit ihnen sein, über eine Gruppe von Menschen, die sich darin geeinigt haben, die Gruppe al-Asch’aris zu verfluchen und sie des Unglaubens zu beschuldigen? Welches Urteil ziehen diese Worte nach sich? Bitte geben Sie uns diesbezüglich eine Antwort und möge Allah Sie belohnen, wenn Allah es will.

Die Antwort und von Allah kommt göttlicher Erfolg: Wahrlich, derjenige, der sich nach vorn drängt, um eine Gruppe von Muslimen des Unglaubens zu beschuldigen, hat eine Erneuerung getätigt und etwas Verbotenes getan. Was nötig ist für den Bewacher der Angelegenheiten [den Herrscher] (möge Allah seine Unterstützter stärken), ist das Rügen und Disziplinieren einer solchen Person und seinesgleichen, damit sie vor solchen Taten zurückschrecken.

[- Muhammad ibn ‘Ali al-Damaghani]

Wahrlich, die Asch’aris sind die vollkommenen Repräsentanten der Sunnah und die Unterstützer des Heiligen Gesetzes; standhaft in ihren Antworten gegen die Erneuerer unter den Qadariyyah, Rafidha und anderen. Wer auch immer sie herabwürdigt, würdigt die Ahlu Sunnah herab. Wenn diese Angelegenheit die Aufmerksamkeit des Herrschers, dem Bewacher der Angelegenheiten der Muslime, erregt, dann obliegt es ihm, sie auf eine abschreckende Art zu disziplinieren.

[- Ibrahim ibn ‘Ali al-Fayruzabadi]

Meine Antwort ist dieselbe.

[-Muhammad ibn Ahmad al-Schaschi]

[Siehe: „Al-Tabyin“ von Hafiz Ibn ‘Asākir, S. 332, und „Tabaqat al-Schafi’iyya al-Kubra“ von Imam Taj al-Din al-Sūbki, 2/260]

Al-Imām ibn Asākīr erklärt im folgendem Text, wer die oben genannten Personen sind, die diese Antwort auf die oben gestellte Frage gaben: ,,Dies sind also die Antworten der Imame, welche während ihrer Zeit die Gelehrten der Islamischen Gemeinde waren. Der Hauptrichter, Abu ‘Abdullah al-Hanafi al-Damaghani, wurde in seiner Zeit als der „Zweite Abu Hanifa“ bezeichnet. Der Scheich, der Imam, Abu Ishaq – der Ruf von einer Tugend durchdrang alle Horizonte. Der Scheich, der Imam Abu Bakr al-Schaschi – seine Stärke im Wissen ist den Anfängern und den vollendeten Meistern gleichermaßen bekannt. So wird derjenige, dem Allah göttlichen Erfolg gab in Klarheit und ihn vor Streit und Sturheit bewahrte, die Schlussfolgerung erreichen, aus dem, was sie sagten, und er wird ihre Information als ausreichend empfinden. Möge Allah uns davor bewahren, Lüge oder Verleumdung zu sprechen und möge Er unseren Brüdern im Glauben, die vor uns kamen, und uns vergeben und möge Er uns zu ihren exzellenten Nachfolger machen und uns mit ihnen in den Wohnstätten des Paradieses versammeln." [Al-Tabyyīn S.332]

Dies ist die Erklärung der 'Aqida Schulen von Imam al-Ash'ari und Imam al-Maturidi, wie auch die Erklrungen über ihre Person und Wissenschaften von den größten Gelehrten dieser Ummah.
  • Die Schüler der Ashʿārīa
Nun wollen wir die grossen Schüler von Imam al-Maturidi und Imam al-Ash'ari erwähnen. Da diese endlose Schüler sind, werden wir nur einige erwähnen inshaʿAllah. 

Wir werden nun aus dem Buch "Tabiyun Kahdib al-Muftadi" von den großen Gelehrten 'ibn Asakir zitieren. In diesem Buch hat er sehr viele Schüler von Imam al-Ash'ari erwähnt und registriert. Daraus werden wir erstmal nur sieben große Gelehrten zitieren, welche an sich schon völlig ausreichen müssten.

1) Mjaahid al-Bassri. 

Über ihm sagt Imam al-Zahabi in sein Siyaar al-'Alamin al-Mubalaah: ,,Ibn al-Mujaahid, der Lehrer [...] der begleiter von Abi al-Hassan al-Ash'ari. Er kam nach Bagdat und schrieb viele Bücher. Er studierte zudem auch 'ilm al-Kalam. Abu Tayyib al-Baqillani hat bei ihm gelernt. Abu Khatib al-Baghdaadi sagte; viele haben uns erzählt, dass er ein sehr bescheidener und ein sehr formmer Mensch gewesen ist, dessen Weg sehr gut und sehr schön war."

Imam Mujaahid al-Bassari blieb mit Imam al-Ash'ari bis zu seinem Tot. Es darf nicht vergessen werden zu betonen, dass Imam al-Zahabi einige Ash'ari Gelehrten zu unrecht kritisiert hat, wie das sein Schüler ihm als Antwort geschrieben hatte. So zitieren wir nun weiter aus dem Werk von Imam al-Zahabi:

2) Abu al-Hassan al-Baahili al-Bassri. 

Imam al-Zahabi sagte über ihm: ,,Al-Baahili, der groß Gelehrte [Allamaah], der Sheykh von den Kalaam Gelehrten [sheykh al-Mutakallimin] Abu al-Hassan al-Baahli al-Bassri, der Schüler von Imam al-Ash'ari [tirmiydhu Abi al-Hassan al-Ash'ari]. Er war in den rationalen Wissenschaft sehr gut. Er war sehr Klug und Schlau [yaqidân Fatinan], er war Redegewandt [lâthiynan], er war Fromm [Saalihan] und ein Gottdienener ['aabidan]."

3) Abu Muhammed al-Tabari Qadi Jurjaan.

Über ihm sagt Imam al-Zahabi: ,,Abu Muhammed al-Tabari al-Shafi'i! Er ist bekannt mit dem Beinamen al-Iraaqi, und bei den Leuten von Jurjaan ist er bekannt mit den namen Bilmanjaniqi (sein Spitzname). Er war der Qaadi von der Region in Jurjaan. Er war ein Rechtgelehrter [faqihan] ein Imam [imaaman] er war Redegewand [fasiham balighan] und er folgt den Madhhab von Imam al-Ash'ari was die rationalen Argumente betrifft ['alaa Madhhabi Ash'ari fi al-Nazar], er kam nach Nisabur im Jare 349 und er starb in Bukhaara. Er überlieferte von Amran ibn al-Musa, ibn al-Mushaaja und Yahya ibn al-Sail, und von ihm hat überliefert al-Haakim al-Nisaburi, der verfasser von al-Mustadrak 'alaa al-Sahihayn."

4) Imam Abu Bakr al-Qaffaal al-Shaashi. 

Diese Person, ist ein großer Gelehrter der die Rechtschule von Imam al-Shafi'i nach Transoksanien [die Region bei ost Iran, Afghanistan, Turkmenistan usw] brachte. Er war ein Schüler von Ibn al-Surayj, derjenige, der die Rechtschule von Imam al-Shafi'i in Bagdat etabilierte. Imam al-Zahabi sagt über ihm: ,,Al-Qaffaal, der Imam [al-Imaam] der groß Gelehrte ['allamaa kabir} und der Sheykh von den Shafi'iten [Sheykh al-Shafi'iyyati]. Al-Faqih Nasir al-Umri sagt; in der Zeit von Abu Bakr al-Qaffaal gab es keinen der mehr Wissen in Fiqh hatte als wie er, und es kommt auch keiner wie er. Wir (diejenigen die in seiner Zeit lebten) sagten, er ist wie ein Engel im Form eines Menschen. Er hat Hadith überliefert [haddadhaa] und Bücher vorgelesen ['amlaa]. Er war ein Kopf in Fiqh [ra'san fi al-Fiqhi] er war ein Vorbild in der Askese [qudwatan fi al-Zuhdi]. Abu Bakr al-Sam'aani sagte; Er war ein eizigartiger in seiner Zeit in Fiqh, im auswendiglernen der Ahadith, in Gottesfurcht und in der Askese."

5) Abu Saahil al-Suhluuki. 

Imam al-Zahabi sagt über ihm: ,,Er war ein Imam, der großname ['allamaa], derjenige der viele wissenschafften beherrscht [dhulfunuun]. Er war ein Faaqih in der shafi'itischen Rechtschule. Er war Theologe [al-Mutakallimu] ein Grammariker [al-Nahwiyyu] ein Kur'an Kommentator [al-Mufassiru], ein Sprachwissenschaftler [al-Lughawiyyu], ein Sufi [al-Sufiyyu], der Sheykh von Khorasan [sheykhu Khurasaan]. Al-Haakim sagte über ihm; er ist der Gelehrte überhaupt in seiner Zeit. Die Bewohner von Khorasaan sagten, dass sie noch nie so einen Gelehrten gesehen haben wie Abu Saahil. Saahibu Isamil 'ibn Abbad sagte; wir sahen niemanden wie Abu Saahil. Er selbst (Abu Saahil) sah niemanden der so ist wie er."

6) Abu Zaid al-Marwadhi. 

Imam al-Zahabi sagt über ihm: der Sheykh [al-Sheykh], der Imam [al-Imaam], der Mufti [al-Mufti], das Vorbil [al-Qudwaa], der Askese [al-Zaahid], der Sheykh von den Shafi'iten [sheykhu Shafi'iyya]. Abu Zaid Muhammed ibn al-Ahmad ibn al-Abdillah ibn al-Muhammed al-Marwadhi (sein ganzer Name), er ist der Überlieferer von Sahih al-Bukhaari [rawi Sahih al-Bukhari 'an al-Farbaari]. Er war der Sheykh der Shafi'iten in seiner Zeit aus dem Gebiet von Transoktanien. Er gillt zu den Gelehrten die eine Meinung in der Rechtschule von Imam al-Shafi'i äußern konnten. Al-Haakim sagte; Er war von den asketischsten Rechtsgelehrten, und von den Rechtsgelehrten der meiste der Ibaada tat. Er war der gottefürchtigste, der oft weinte über seine Fehler. Er war einer der bescheidensten Personen, die zu Allah zurück kommen."

Wir wissen, dass der Sahih Werk von Imam al-Bukhari eine Überlieferungskette hat, worin sich ein Schüler von Imam al-Ash'ari befindet. Mit anderen Worten überliefern auch die Ash'ariyya den Sahih von Imam al-Bukhari rahimahullah. Und dies bestätigen uns die Gelehrten wie Imam al-Zahabi rahimahullah.

7) Muhammed ibn al-Ishaaq al-Tabari.

Imam al-Zahabi sagt über ihm: ,,Er war einer der wichtigsten Schülern von Imam al-Ash'ari. Er schloss seinen Studium bei ihm ab. Danach ging er nach Syrien und hat dort die Lehre von Abu al-Hassan al-Ash'ari verbreitet. Er hat auch bei 'ibn Jarrir al-Tabari studiert. Er hörte und verfasste von ihm (von Imam al-Tabari) diereckt das Buch des Tafsir."

Wie man erkennen kann, haben die Ash'ari Gelehrten nicht nur den Sahih von Imam al-Bukhari überliefert sondern auch den Tafsir von Imam al-Tabari wie auch sind sie für die etabilierung der shafi'itischen Rechtschule. Sie waren Grammatiker, Hadithüberlieferer und diener der Rechtschulen. Diese sind Gelehrten die von den Salaf al-Saalihin überliefert haben und eine Brücke zwischen uns und den Salaf bilden. Nach dem die Generation der Salaf zuende ging, kamen solche Gelehrten welche eindeutig die Erben der Salaf bilden.


Welche der großen Gelehrten gehören zu der Ash'ariyya und der Maturidiyya die in den verschiedenen Bereichen tätig waren?


Im Bereich von Tafsir:


Abū Mansūr al-Matūrīdī (gest. 333. n. Hiğra) Ḥanafī  
Abū al-Layth as-Samarqandī (gest. 373 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī 
Aḥmad b. Fāris  (gest. 395 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
Abū ʿAbdraḥman as-Sullāmī (gest. 22 412 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
Ath-Thaʿlabī (gest. 427 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī 
Abd al-Qāhir al-Baghdadī (gest 429. n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī
Abū Dhar al-Harawī (gest. 434 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
Abū ʿUthmān aṣ-Ṣābūnī (gest. 447 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
Al-Quschayrī (gest. 465 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī 
Al-Wāḥidī (gest. 468 n. Hiğra) Schafiʿī Aschʾarī 
Abū al-Walīd al-Bāğī  (gest.  474  n.  Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
ʿAbd al-Qāhir al-Ğurğānī (gest. 474 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī
Al-Baghawī (gest. 510 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
Ar-Rāghib al-Isfahānī (gest. 535 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
Ibn ʿAṭṭiyya (gest. 541 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī 
Abū Bakr Ibn al-ʿArabī (gest. 543 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
Ar-Rāzī (gest. 606 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
Ibn al-Ğawzī (gest. 654 n. Hiğra)  Ḥanbalī  
Al-Qurtubī (gest. 671 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
Al-Bayḍāwī (gest. 685 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
Al-Khāzin (gest. Ende des 7. Jh. n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
An-Nasafī (gest. 701 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī 
Ibn  Ğuzay (gest. 741 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
Abū Ḥayyān al-Andalusī  (gest. 745  n.  Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
ʿAlāʾ ad-Dīn at-Turkmānī (gest. 750 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrd
Ibn Kathīr (gest. 774 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
Ibn ʿIllān aṣ-Ṣiddīqī (gest. 776 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
Al-Bābartī (gest. 786 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī  
Al-Fayrūzabādī (gest.  816 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī
Ğalāl ad-Dīn al-Maḥallī (gest. 864 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  Sirāğ 
ad-Dīn al-Bulqīnī (gest. 868 gest. n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
Qāsim b. Qutlubgā (gest. 879 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī 
Al-Kawrānī (gest. 891 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī  
Ibn al-Khatīb al-Maqdisī  (gest. 898 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī  
As-Suyūṭī  (gest.  921  n.  Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī 
Kamāl ad-Dīn Pascha (gest. 940 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī 
Al-Bakrī (gest.  Um 950 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
Scheikh Zadeh (gest. 951 n. 23 Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī 
Abū Suʿūd (gest. 951 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī
Al-ʿĪschī (gest. 1011 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī  
Schihāb ad-Dīn al-Khafāğī  (gest. Um 1070 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī 
Ibrahīm Haqqī (gest. 1127 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī  
As-Sindī (gest. 1138 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī  
Al-Qāz Abādī al-Ḥanafī (gest. 1163 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī  
Al-Qūnawī (gest. 1195 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī  
Ibn ʿAğība (gest 1224 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī 
Aṣ-Ṣāwī (gest 1242 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
Al-Alūsī (gest. 1270 n. n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī 
Al-Ḥaydarī (gest. 1299 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
An-Nabahānī (gest. 1350 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī  
Ibn ʿAschūr (gest. 1393 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
Ash-Shaʿrāwī (gest. 1418 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿar



Im Bereich von Hadith:


Ibn al-Qaṣṣār (gest. 398 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
al Hākim an-Nīsāpūrī (gest 405 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
al-Qaḍī  ʿAbd al-Wahhāb (gest. 422 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
Abū Nuʿaym al-Isfahānī (gest. 430 n. 24 Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
Abū Dhar al-Harawī  (gest.  434  n.  Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
al-Bayhaqī (gest. 458 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
al-Baghdādī (gest. 463 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
Abū al-Walīd al Bāğī (gest. 474 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
Abū Muḥammad as-Samarqandī (gest.  491 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī 
Ibn Baṭṭāl (gest. 499 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
Abū ʿAbdillāh al-Balkhī (gest.  522 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī 
al-Qāḍī  ʿIyyāḍ  (gest. 544. n. Hīğra) Mālikī Aschʿarī  
Ibn ʿAsākir  (gest 571 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
as-Salafī (gest. 567 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
Ibn Ṣallāḥ (gest. 643 n. H.) Schāfiʿī Aschʾarī
an-Nawawī (gest 676 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
Abū Ğamra (gest. 695 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī    
az-Zaylaʿī (gest.  762 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī 
Taqiyy ad-Dīn as-Subkī (gest. 756 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
Tāğ ad-Dīn as-Subkī  (gest. 771 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī     
al-Karmānī (gest. 786 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī 
al-Ubbāy (gest. 827 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī 
Ibn  Ḥağar al-Asqalānī (gest. 852 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
al-Badr al-ʿAynī (gest. 855 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī 
Kamāl ad-Dīn b. al-Humām  (gest.  861  n.  Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī  
Qāsim b. Qutlubgā (gest. 879 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī  
as-Sakhāwī (gest. 902 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
as-Suyūtī (gest. 911 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī 
al-Qastalānī (gest. 923 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
Zakariyya al-Anṣārī  (gest. 926 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī   
al-Muttaqī al-Hindī (gest. 975 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī 
ʿAlī al-Qārī (gest. 1014 n. Hiğra)  
al-Manāwī (gest. 1030 n. Hiğra)  
ʿAbd al-Ḥaqq ad-Dahlawī (gest. 1056 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī 
az-Zurqānī (gest. 1122 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
al-Murtaḍā az-Zabīdī (gest. 1205 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī 
ʿAbd al-Ḥayy al-Laknawī (gest. 1304 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī 
Maḥmūd  Ḥasan ad-Deobandī  (gest. 1339 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī 
al-Kawtharī   ( gest. 1371 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī
al-Ghumārī (gest. 1413 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī


Im Bereich von Fiqh und 'usuul al-Fiqh:



Hanafi Rechtschule:


asch-Schāschī (gest. 344 n. Hiğra)  Ḥanafī
al-Ğaṣāṣ (gest. 370 n. Hiğra)  Ḥanafī
Al-Qudūrī (gest. 428 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī
adDabūsī (gest. 430 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī
al-Pazdawī (gest. 482 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī
as-Sarakhsī (gest. 490 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī
aṣ-Ṣadr asch-Schahīd (gest. 536 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī
ʾAlāʾ ad-Dīn as-Samarqandī (gest. 539 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī
al-Kāsānī (gest. 578 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī
al-Qāḍī Khān (gest. 592 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī
al-Marghiyānī (gest. 593 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī
al-Mawṣilī (gest. 683 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī
ʿAlāʾ ad-Dīn al-Bukhārī (gest. 730 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī
Al-Bābartī (gest. 786 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī
al-Badr al-ʿAynī (gest. 855 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī
Kamāl ad-Dīn b. al-Humām  (gest.  861  n.  Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī
al-Ḥalabī (gest. 956 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī
Ibn Nağīm (gest. 970 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī
ʿAlī al-Qārī (gest. 1014 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī
Ibn ʿĀbidīn (gest. 1252 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī
al-Maydānī (gest. 1298 n. Hiğra)  Ḥanafī Matūrīdī
Aḥmad al-ʿUthmānī (gest. 1394 n. Hiğra) Ḥanafī Matūrīdī.



Mālikī Rechtsschule 


Ibn Abī Zayd al-Qayrawānī (gest. 386 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī  
Ibn al-Qaṣṣār (gest. 398 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
al-Qaḍī ʿAbd al-Wahhāb (gest. 422 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
Ibn ʿAbd al-Barr (gest. 463 n. Hiğra) Mālikī
Abū al-Walīd al Bāğī (gest. 474 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
al-Lakhmī (gest. 478 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
Ibn Baṭṭāl (gest. 499 n. Hiğra)
Ibn Ruschd der Großvater (gest. 520 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
al-Māzurī gest. 536 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
Abū Bakr Ibn al-ʿArabī (gest. 543 n. Hiğra)
al-Qāḍī ʿIyyāḍ  (gest. 544. n. Hīğra) Mālikī Aschʿarī
Ibn al-Ḥāğib (gest. 646 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
al-Qarāfī (gest. 684 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
Ibn Ğuzay (gest. 741 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
Khalīl (gest. 767 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
Asch-Schāṭibī (gest. 790 n. Hiğra)
Ibn ʿArafa (gest. 803 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
Birhām (gest. 805 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
Ibn Nāğī (gest. 837 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
al-Mawwāq (gest. 897 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
Zarrūq (gest. 899 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
al-Wanschirīsī (gest. 914 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
al-Ḥaṭṭāb  Mālikī Aschʿarī (gest. 904 n. Hiğra)
an-Nafrāwī (gest. 1120 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
ad-Dardīr (gest. 1201 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
ad-Dusūqī (gest. 1230 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
ar-Rhūnī (gest.  1230 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
al-Amīr (gest. 1232 n. Hiğra)  Mālikī Aschʿarī  
aṣ-Ṣāwī (gest.  1241 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
ʾIllīsch  (gest. 1299 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī
aṭ-Ṭāhir b.  ʿAschūr (gest. 1393 n. Hiğra) Mālikī Aschʿarī.



Schafiʿī Rechtsschule 


 Al-Qāḍī Ḥusayn (gest. 462 n . Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
Abū Isḥāq asch-Schīrāzī  (gest.  467  n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
al-Maḥāmilī (gest. 415 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
Imām al-Ḥaramayn (gest. 478 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
al-Ghazālī (gest. 505 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
al-Baghawī (gest. 516 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
Abū Schuğāʿ (gest. 593 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
ar-Rāfiʿī  (gest. 623 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
Al ʿIzz b. ʿAbd as-Salām (gest. 660 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
al-Qazwīnī (gest. 665 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
an-Nawawī (gest.  676 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
Ibn Diqqīq al-ʿĪd (gest. 702 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
Taqiyy ad-Dīn as-Subkī (gest. 756 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
Tāğ ad-Dīn as-Subkī (gest. 771 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
Ibn ʿIllān aṣ-Ṣiddīqī (gest. 776 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
Abū Zarʿa al-ʿIrāqī (gest. 826 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʿarī
Ğalāl ad-Dīn al-Maḥallī (gest. 864 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
as-Suyūtī  (gest.  911 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
Ibn Qāsim al-Ghazzī (gest. 918 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
Zakariyya al-Anṣārī  (gest. 926 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī  
Ibn Ḥağar al-Haythamī (gest. 974 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
al-Khaṭīb asch-Scharbīnī (gest. 977 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
ar-Ramlī (gest. 1004 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
al-Qalyūnī (gest. 1069 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
al-Midbāghī (gest. 1170 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
 al-Ğamal (gest. 1204) Schāfiʿī Aschʾarī
al-Bīğūrī (gest. 1277) Schāfiʿī Aschʾarī
ad-Dimyāṭī (gest. 1310 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī
ad-Dīb (gest. 1431 n. Hiğra) Schāfiʿī Aschʾarī



Ḥanbalī Rechtsschule 


 Abū al-Faḍl at-tamīmī (gest. 410 n. Hiğra)
Abū Yaʿlā (gest. 458 n. Hiğra)
Ibn al-Ğawzī  (gest. 508 n. Hiğra)  
Ibn ʿUqayl (gest. 513 n. Hiğra)
Abd al-Qādir al-Ğīlānī  (gest. 562 n. Hiğra)
Ibn Qudāma (gest. 620 n. Hiğra)  
ʿAbd as-Salām b. Taymiyya (gest. 652 n. Hiğra)
Ibn Rağab (gest. 795 n. Hiğra)
Ibn ʿĀdil al-Ḥanbalī (gest. 880 n. Hiğra)
Al-Ḥağawī (gest. 968 n. Hiğra)
Ibn an-Nağār (gest. 972 n. Hiğra)
Marʿī Al-Karmī (gest. 1033 n. Hiğra)
Al-Bahūtī (gest. 1051 n. Hiğra)
Ibn Balbān (gest. 1083 n. Hiğra)
Ibn  ʿImād al-Ḥanbali (gest. 1089 n. Hiğra)
Abū al-Mawāhib (gest. 1126 n. Hiğra)


Im Bereich von 'Aqida:


Muğāhid alBaṣrī (gest. 368 n. Hīğra) Aschʿarī
Abū al-Ḥasan al-Bāhilī um (gest. 370 n. Hīğra) Aschʿarī
Muhammad b. Mahdī aṭ-Ṭabarī  im 4. Jh. Aschʿarī
al-Bāqillānī (gest. 402 n. Hīğra) Aschʿarī
Ibn Fūrak (gest. 406 n. Hīğra) Aschʿarī
Abū Isḥāq al-Isfarāyīnī (gest. 418 n. Hīğra) Aschʿarī
al-Qāḍī ʿAbd al-Wahhāb (gest. 422 n. Hīğra) Aschʿarī
Abū Manṣūr al-Baghdādī (gest. 429 n. Hīğra) Aschʿarī
Abū Nuʿaym al-Iṣfahānī (gest. 430 n. Hīğra) Aschʿarī
al-Bayhaqī  (gest. 458 n. Hīğra) Aschʿarī
al-Quschayrī (gest. 465 n. Hīğra) Aschʿarī
Abū Isḥāq asch-Schīrāzī (gest. 467 n. Hīğra) Aschʿarī
Imām al-Ḥaramayn (gest. 478 n. Hīğra) Aschʿarī
al-Pazdawī (gest. 482 n. Hiğra) Mātūrīdī
al-Ghazālī (gest. 505 n. Hīğra) Aschʿarī
Abū Bakr asch-Schāschī (gest. 507 n. Hīğra) Aschʿarī
Abū al-Muʿīn an-Nasafī (gest. 508 n. Hīğra) Mātūrīdī
al-Māzurī (gest. 536 n. Hīğra) Aschʿarī
Nağm ad-Dīn an-Nasafī (gest. 537 n. Hīğra) Mātūrīdī
Abū Bakr Ibn al-ʿArabī (gest. 543 n. Hīğra) Aschʿarī
Ibn alQuschayrī (gest. 546 n. Hīğra) Aschʿarī  
Ibn ʿAsākir (gest. 571 n. Hīğra) Aschʿarī
al-Ghaznawī (gest. 593 n. Hīğra) Mātūrīdī
ar-Rāzī (gest. 606 n. Hīğra) Aschʿarī  
al-Āmidī (gest. 631 n. Hīğra) Aschʿarī
al-Bayḍāwī (gest. 685 n. Hīğra) Aschʿarī
An-Nasafī (gest. 701 n. Hiğra) Mātūrīdī
al-Īğī (gest. 756 n. Hīğra) Aschʿarī  
at-Taftazānī (gest. 791 n. Hīğra)
al-Ğurğānī (gest. 816 n. Hīğra) Aschʿarī
al-Khayālī (gest. 862 n. Hīğra)
Qāsim b. Qutlubgā (gest. 879 n. Hiğra) Mātūrīdī
as-Sannūsī (gest. 895 n. Hīğra) Aschʿarī
Kamāl ad-Dīn Pascha (gest. 940 n. Hiğra) Mātūrīdī
ʿAlī al-Qārī (gest. 1014 n. Hiğra) Mātūrīdī
al-Laqqānī (gest. 1041 n. Hīğra) Aschʿarī
Yūsuf Efendi Zadeh (gest. 1167 n. Hīğra) Mātūrīdī
ad-Dardīr (gest. 1201 n. Hiğra) Aschʿarī
ad-Dusūqī (gest. 1230 n. Hiğra) Aschʿarī
al-Bağūrī (gest. 1277 n. Hīğra) Aschʿarī
aṣ-Ṣāwī (gest.  1241 n. Hiğra)
ʾIllīsch (gest. 1299 n. Hiğra) Aschʿarī
al-Būṭī  Aschʿarī.

Diese eben genannten namen, sind nicht mal ein Tropfen von einem Ozean. Man könnte für jeden Madhhab tausende von Gelehrten erwähnen. Man kann für jede Epoche und für jeden Ort der islamischen Welt tausende von Gelehrten bringen, welche dem Weg der Ahlu Sunna folgten. Diese Gelehrten in den  verschiedenen Zweigen des Wissens sind die Erben der frühen Generation. Jemand, der behauptet, den Salaf zu folgen oder  jemand, der den Salaf folgen will, soll sich an diesen Gelehrten festhalten, weil diese Imāme fürwahr diejenigen sind, die uns das Wissen der Salaf erklärt und überliefert haben.


Alle Sunniten auf dieser Erde, welche die Offenbarung Allahs verstehen wollen, haben keine andere Wahl, als die Kommentaren unserer Gelehrten zu benutzen. Wenn sie z.B. die Überlieferung bezüglich des Tafsīrs brauchen, dann benutzen sie  aṭ-Ṭabarī, al-Baghawī oder al-Suyūṭī. Wollen sie die Meinungen der Salaf und den Fiqh  aus dem Koran, dann sind sie gezwungen al-Qurtubī, Ibn al-ʿArabī oder  al-Ğaṣāṣ zu benutzen. Wollen sie die philologischen Erklärungen  eines Verses, dann greifen sie auf  den Kommentaren von Abū Ḥayyān,  Imām al-Bayḍāwī zu. Im Ḥadīth ist es das Gleiche. Sahīh al-Bukhari und  Ṣaḥīḥ al-Muslim sind von den Ash'arīs kommentiert wurden. Die wichtigsten Kommentare von diesen beiden Hadith Sammlungen stammen von al-Qadi 'Iyyād, Imam al-Nawawī, Ibn Battal, Ibn Ḥajar, al-Karmanī, al-Ubay, al-Qaṭalanī, al-ʾAynī. Im Bereich  von Fiqh, von der Sprache, von der Rhetorik, von der Geschichte, von  den Gelehrtenbiographien, von der Antwort und Widerlegungen auf die  Sekten und Religionen sind die Muslime bzw. alle die sagen "Sunni" zu sein, gezwungen von den Flüssen des Wissens unserer Gelehrten zu  trinken., wal Hamdulillahi Rabbil 'alamin.

Bala&Dmhwir


Siehe auch hier:

Mittwoch, 18. Januar 2012

Hz. Ömer Bin Hattab Elini bir Devenin Anüs yerine'mi soktu? Rafizilerin pis Iddialarına Red!

Rafiziler (Allah onları Lanet etsin) Ömer Bin Hattab'a karşı dalga geçmek için bu Hadisi öne getiriyorlar:

Salih bin Abdullahın Rivayetine göre, bir Gün Ömer Bin Hattab, Elini Devenin Anüs yerine sokarken şu Sözleri söylemiş: ,,Korkarım'ki bana -Senin'le ne oldu- diye soracaklar."

Bu Rivayet Ibn Sa'ad'ın Tabakat el Kübra s.268 bulunmak üzere'dir.

Ehli Sünnet ve'l Cematın Cevabi:

Şimdik biz bu Rafizilerin gösterdiği Tavsire bakarsak, o Zaman onların yine bilgizis olduğunu ve her hangi bir Rafizi-Siteden bunu Kopya edip ortaya Fitne çıkarmak için götürdüğünü bize bir kere daha ıspat ediyorlar. Dolaysiyle Arapçada çok eksikleri olduğu'da ortaya çıkıyor. Ne kadar bir acinacak Hal'ki دَبَرَة "Dâbârah" Kelimesini دُبُر "Dubur" Kelimesiyle karışdırdılar. "Dâbârah" Kelimesinin Manası: Yara'dır. "Dubur" Kelimesinin Manası: Anüs'dür.

Bu Hadisin Arapça Metn'ide şöyle okunmakta'dır: Umar ibn el-Hattab Kane Yudhilu yedihi fi Dâbârati el-Be'ir...

Bunun gerçek Manası'da şöyle'dir: Ömer Bin Hattab Elini Devenin Yarasına koydu ve dedi'ki: ,,Ben korkuyorum'ki, Allah bundan bana -Senin'le ne oldu- diye soracak."

 دَبَرَة Kelimenin Manası ne'dir?

Lisan el-Arab'ta okuduğumuza göre, bu Hadiste geçen "Dâbâra" Kelimenin Masdarı, bir Hayvanın Hastalandığına veya bir Yara varlığına veya Ülser oluşuna Işaret ediyor.

قاموس الغني Eserinde دَبَرَةٌ - ج: دَبَرٌ Kelimeleri okuyoruz. Bu Kelimeler Önsüz olarak şöyle bir Şekilde'dir: [د ب ر] Dolaysiyle bunun Manası şudur:

 "أُصِيبَتِ الدَّابَّةُ بِالدَّبَرَةِ": بِقَرْحَةٍ Bunun'da Manası, bir Hasta olan Hayvana, ve Yaralnmış olan bir Hayvana Işaret ediyor. Bu Tevsire bakarsak, o Zaman anliyoruz'ki, Ömer bin Hattab Elini Devenin Yarasinin üstüne veya içıne "Tedavi etmek" için koydu.

Rafiziler Kalplerinde olan Nerfedi bi unutsalar, o Zaman Ömer Bin Hattab'ta ne Kadar Allah Korkusu olduğunu anlardılar. Hz. Ömer bu Davranışın, Deveyi tedavi etmesinin nedeniyle şu Sözler'ile bilirt'ti:

إني خائف أن أسأل عما بك.

,,Ben korkuyorum'ki, Allah bundan bana -Senin'le ne oldu- diye soracak."

Hz. Ömer radiallahu 'anh diyor'ki, Allah ona Devenin Durumundan seyip sorar'ki "Deve'ile ne yaptin"? Bundan anliyoruz'ki, Hz. Ömer Devenin Teveccüh'üne endişeli iydi. Çünkü kendisi Islamin Sahih Kaynaklarinda Hayvan Zülmü Haram olduğunu cok iyi biliyordu. Hayvanlarla Yumuşak, Hafif ve Uysall Hareket etmemize bir çok Sahih Rivayerler Allah Rasulünden var'dır ve bu her Müslüman için bir Farz'dır. Islam'da Hayvan Zulmü kesinlikle Yasak'tır, ve böyle yanlış Davrananin ebediyyen Cehenneme girmeye büyük bir Ihtimali var'dır, eğer'ki o Anda veya Tövbesis ölerse.

Allah hepimizi Rafizilerin Fitnelerinden korusun, Amin.

Bala&Dmhwir

Samstag, 14. Januar 2012

Ehl-i Sünnet'in Ahmediye mensupları veya Kadiyaniler hakkındaki Görüşleri.

       Ehl-i Sünnet vel Cemaat’in Ahmediye mensupları veya Kadiyaniler hakkındaki Görüşleri.

Hamd alemlerin Rabbi Allah (c.c.)’ye,salat ve selam da peygamberimiz Muhammed (s.a.v.)’e ve onun al ve ashabına olsun!

1) Sona Erme - Övgüler 

Kutsal kitabımız Kur’anı Kerim’in 33.suresinin 40.ayeti mealen şöyledir:
„Muhammed sizin erkeklerinizden hiçbirinin babası değildir. Fakat o Allah’ın Rasulü ve peygamberlerinin sonuncusudur. Allah herşeyi hakkıyla bilendir.“

Ehli Sünnet vel cemaatin tüm meşhur ve büyük alimleri – ki onlardan konuşmamız esnasında alıntılar yapacağız- „Hatem en nebiyyin“ sözünü peygamberliğin sonu olarak anlamışlar ve tercüme etmişlerdir.Neden hepsinin „Hatem“kelimesini en son diye tercüme ettiklerini açıklamadan önce, burada Kadiyaniler’in bir iddiasını incelemek istiyoruz ve bu iddiayı da Allah (c.c.)’nün izniyle çürüteceğiz. Kadiyaniler ‚Hatem’ kelimesinin sonuncu demek olmadığını ispatlamak için insanlar arasında söylenegelen aşağıdaki övgüleri öne sürüyorlar. Peygamberimiz hazretleri amcası için muhacirlerin (hicret edenlerin) sonuncusu diye vasıflandırmıştır. Diğer bazı kimseler de aşağıdaki ünvanları almışlardır:

Hz.Ali – Evliyaların sonuncusu
Ebu Tayyib – Şairlerin sonuncusu
İmam-ı Şafii- Evliyaların sonuncusu
Şeyh Abdullah Aziz – Hadis alimlerinin sonuncusu
Şeyh Mevlana Enver- Hadis alimlerinin sonuncusu
Habib Şirazi- Şairlerin sonuncusu
İmam Suyuti- Hadis alimlerinin sonuncusu
Malvi M.Kasım- Adillerin sonuncusu

Buna gore bir şair sonuncu diye vasıflandırıldığından sonuncu bir hadis alimi de sonuncu olmuş oluveriyor. Onlara sonuncu ünvanı verildi ve onlar sonıncu oldular ve onlardan sonra dil bilgini, hadis alimi ve şair ortaya çıktığından ‘Hatem’ kelimesi en son demek anlamına gelmiyor.’
İşte Kadiyanilerin vardığı sonuç bu!

Üzerine basa basa belirtmek isteriz ki bir kimse tarafından diğer kimseler için verilen bu ünvanlar bir övgüden öteye geçemez. Mesela ben kendi ağabeyimi sevdiğim için ve o güçlü bir şahıs olduğundan ona ‘bu dünyada senden güçlüsü yok!’diyebilirim. Böylece ben onu övmüş olurum, çünkü böyle şeyler beşeri dillerde uygulanmaktadır.Ben nasıl emin olabilirim ki gelecekte daha güçlü biri daha gelmeyecek veya en azından onun  kadar güçlü olan birisi? Ben emirimi emirlerin sonuncusu diye vasıflandırırsam, bu ancak onu övmek istediğimden dolayıdır. Elbette ondan sonra başka emirler gelecektir. Ağabeyimin bu dünyada tek güçlü insan olduğunu söylediğim zaman ise herkes benim abartıda bulunduğumu söyleyecektir.

Benim emirimin son emir olduğunu söylediğim zaman da kuşkusuz yine mubalağa ettiğimi iddia edeceklerdir. Bu beşeri dillerde sık sık yapılagelen abartılardır. Buna karşılık Allah (c.c.), ‚Muhammed peygamberlerin sonuncusudur’ diyorsa haşa bu bir abartma mıdır? Böyle bir iddiadan Allah(c.c.)’ye sığınırız. Allah şimdi abartıda mı bulunmuştur? Eğer Allah(c.c.) falanca veya filanca kişi en son şair deseydi ve birdenbire yeni bir şair çıkıp gelseydi, o zaman Allah (c.c.) yanılmıştır diyebilir miydik?

Allah (c.c.) herşeyin sahibi, yegane kanun koyucu ve hüküm sahibi, melik, kutsal, pak ve her türlü noksanlıklardan beridir. Her şeye hükmeder, her şeyi bilir ve hikmet sahibidir. Diğer vasıflarını Kur’an-ı Kerim’deki Esmaul Husna’dan (güzel isimlerden) öğrenebiliriz. Eğer Allah (c.c.) bir şair için şairlerin sonuncusu demişse, başka bir şairin gelmesi asla düşünülemez. Aynen Hz. Muhammed (s.a.v.)’in en son peygamber olduğu gibi. Şimdi başka biri peygamberim diye ortaya çıksa, bu Allah kelamına hilaf olurdu. Bu da haşa Allah (c.c.)’ye noksanlık isnad etmek anlamına gelirdi. Böyle noksanlıklara haiz olan bir güç de haşa yaratıcı olamazdı. Zaten böyle düşünmeye yeltenmek delilikten başka bir şey değildir. Her aklı selim sahibi bir kimse Allah kelamının beşeri anlayıştan üstün olduğuna inanması gerekir. Eğer Allah (c.c.) bir şey için son demişse, o ancak öyledir. Mantık bunu gerektirir. Pakistanlı müfessir imam Seyyid Abu’l Ala Mevdudi ‚Peygamberimizin Hayatı ve Tevhid Mücadelesi’ adlı eserinde ‚Dinin tamamlanması ve peygamberliğin son bulması’ başlığını taşıyan 5.1.3. maddesinde şunları yazmaktadır:

“Her zaman ve her toplum için muhakkak bir peygambere ihtiyaç yoktur. Peygamberin talimatları ve sünnetleri yaşadığı müddetçe peygamber de yaşamaktadır. Bunu diğer peygamberlere uygulayamayız, çünkü onların sünnetleri tahrif edilmiştir. Onların aslı ve tarihçesi bizler için soru işaretleriyle dopdoludur. Peygamberimiz (s.a.v.)’in hayat hikayesine baktığımızda getirdiği emirler ve sünnet hep eksikliklerden beri kalmıştır.Getirmiş olduğu Allah Kelamı 1400 yıla yakın olduğu gibi kalabilmiştir ve her gün tazeliğini korumaktadır.”

Bu kitapta bir harfin yeri bile değiştirilememiştir.Peygamberimizin talimatı, davranışı ve yaşam tarzı şimdiye kadar değişmeden bizlere öyle aktarılabilmiş ki sanki o şu anda içimizde yaşamaktadır. Nasıl bir yaşam sürmemiz gerektiğini peygamberimizin hayatını okuyup onu mümkün olduğunca harfiyyen uygulamakla öğreneceğiz.

İşte bu başka bir peygamberin gelmeyeceğine ve ihtiyacımız da olmayacağına dair büyük ve açık bir delildir.

2) M u h a m m e d (s.a.v.)   

Adem(a.s.)’dan bu yana gelmiş olan peygamberlerin sonuncusu peygamberimiz Muhammed (s.a.v.)’dir. Kadiyaniler şu mealde bir hadis öne sürüyorlar:

„Ben Allah’ın kulu Hz.Adem daha suyla toprak arasında bir geçiş devresinde olduğum zamandan beri peygamberlerin sonuncusuyum.(mühürüyüm)“

Şimdi ehli sünnet vel cemaat da bir soru yöneltiyor ve diyor ki:

„Mademki Muhammed(s.a.v.) Adem(a.s.)’dan beri son peygamberdi, öyleyse niye başka peygamberler gönderildi? Bu zor anlaşılacak bir durum değildir herhalde!

7.surenin 172.ayetinin mealine bakacak olursak: “Kıyamet gününde biz bundan habersizdik demiyesiniz diye Rabbin Adem oğullarının bellerinden onların zürriyetlerini çıkardı, onları kendine şahit tutu ve dedi ki:Ben sizin Rabbiniz değil miyim? (onlar da),evet (buna) şahit olduk, dediler.”

Bu ayetten de anlaşılıyor ki Allah(c.c.) insanları yaratmadan önce onların ruhlarını yarattı ki onlardan söz alsın ve bundan sonra İslam dininden bizim haberimiz yoktu diye mazeret beyan etmesinler. İmam Ebu Davud’un hadisinde de şöyle geçmektedir:

Ömer İbn Hattab bazı kimselerin peygamberimize Araf Suresinin 172.ayeti hakkında sorduklarını ve aşağıdaki cevabı aldıklarını işitir:

„İçinizden birinizin ana rahminde şekillenip gelişmesi 40 gün sürer. Bu süreden sonra kann pıhtısı haline gelir. Bu süreden sonra da bir et parçası durumundadır. Ondan sonra Allah(c.c.) ona bir melek gönderir ki o ona dört şey yazar: r ı z k ı n ı, ö l ü m  s a a t i n i, a m e l l e r i n i ve  s a i d  m i  yoksa ş a k i   m i  olacağını. Sonra ona ruh üflenir. Kendisinden başka ilah olmayan Allah’a yemin ederim ki içinizden biri cennetliklerin amellerini işler işler ve cennetle onun arasında bir arşın mesafe kalmışken onun talihi kapanır ve en son cehennemliklerin amelini işler ve cehenneme gider. Yine içinizden biri cehennemliklerin amellerini işler işler ve cehennemle arasında bir arşın kadar mesafe kalmışken talihi açılır ve en son cennetliklerin amelini işler ve cennete girer.”

Bu hadisten de anlaşıldığına gore onların ruhları bedenler yaratılmadan önce ilahi huzurda imişler. Yani ilk once ruhlar yaratılmış, ondan sonra da bedenler yaratılmış.

Önce tüm insanların ruhları yaratıldı ondan sonra Allah (c.c.) ilk insanı yarattı. Bu ilk insane ve ilk peygamber de Hz. Adem (a.s.)’dı. İlk ruhun yaratıldığı ilk cevher de Hz.Muhammed(s.a.v.).
1.nolu hadisten ezelde Allah(c.c)’den başka kimse olmadığını öğreniyoruz.

Allah(c.c.)’den başka hiçbir şey mevcut değildi. O’nun Cemal(azamet ve mükemmelliği),Celal(herşeyden güçlü oluşu) ve Nuru birbirlerine doğru parladılar. Bu parıltıyla mutlak yokluktan tek bir cevher yarattı.
2.nolu hadiste Muhammed(s.a.v.) diyor ki: “Ey Cabir, Allah(c.c.)’nün ilk yarattığı senin peygamberinin nurudur.”

Ehli Sünnet Vel Cemaat’in görüşüne gore Allah(c.c.)’nün yarattığı ilk cevherin adı Muhammedi gerçektir. Adem(a.s.) olduğu gibi Allah(c.c.) tarafından gönderilen peygamberlerin hepsi Muhammed(s.a.v.)’I tanıyorlar ve peygamberler zincirinin son halkası olarak geleceğini kesin olarak biliyor ve inanıyorlardı. Öyleyse Muhammed(s.a.v.) Adem(a.s.)’dan bu yana Nuh(a.s.), İbrahim(a.s.) ve İsa(a.s.)’a son peygamber olarak bildirilmişti.

Adem(a.s.) gerçekten Muhammed(s.a.v.)’i tanıyor muydu? Cevabı hemen şimdi vereceğiz. Hadisten okuyalım:

Ömer İbn Hattab peygamberimiz(s.a.v.)’in şöyle söylediğini naklediyor: „Adem(a.s.) zellesini işlediğinde Allah(c.c.)’ye yalvararak, „Ya Rabbi, beni Muhammed’in aşkına affet!“ dediğinde Allah(c.c.) ona sordu: (Ey Adem! Ben onu daha yaratmadığım halde sen onu nerden tanıyorsun?“ Adem(a.s.) cevap verdi:“Ya Rabbi! Sen beni tüm azamet ve kudretinle yarattığın ve bana ruhundan üflediğin zaman, başımı yukarı kaldırınca, arşın iki direği arasında “La ilahe illallah Muhammedur Rasulullah” yazılı olduğunu gördüm ve hemen kavradım ki Sen ancak sevdiğinin ismini Seninkinin yanına koyarsın.“ [Bkz Kur’an-ı Hakim nr.4228 2/672) İmam Subki ve İmam Beyhaki (Nübüvvet) 5/489, İmam Suyuti(Mensur) 1/142 ve Kasasi Nebeviyye İmam Kastalani ve Zurkani(Mevahibi Ledünniye) İmam Taberani(Şifaus Sikan) Şeyh İbnül Cezvi(Vefa)]

Muhammed(s.a.v.)’in  yüzü suyu hürmetine Allah(c.c.) Adem(a.s.)’ı bağışladı. Böylece ilk insane ve ilk peygamberin Adem(a.s.) olduğunu kanıtlamış olduk.

En son peygamber olacak olan ruh da Muhammed(s.a.v.)’in ruhudur. O Adem (a.s.) tarafından son peygamber olarak bilinmekteydi. Bu gerçeği büyük bir aşkla dile getiren alimlerden birisi de Mevlana Celaleddin-i  Rumi’dir. “Mecalis Sabah” isimli eserinin 2.cildinde şöyle yazmaktadır: “Adem(a.s.) hem ilk insandır hem de ilk peygamberdir. Peygamberlerin mucizevi vasıflarının ve eşdeğer benzerlerinin yerinde bir tebliğle aktarılması için zamanla niceleri gelip gittiler ve şimdi Muhammed(a.s.)’ın gelmesiyle peygamberlik zinciri son halkasına erişti.Böylece zincir en ucuna erişti. Hz.Muhammed(s.a.v.)’in nuru daha Adem(a.s.)’dan önce ve tüm peygamberler tarafından son olarak bilindi ve kökünün başlangıcı ve sonuydu. Yani takvimin birinci günü Muhammed(s.a.v.)’in nurunun yaratılmasıyla başlar ve kökün sonu Muhammed(s.a.v.)’in bedeninin yaratılmasıyla gelmiştir.”

Elbette Kadiyaniler bu büyük imamın bir ifadesini öne sürerek diyorlar ki: “İyilik yoluyla yaklaş ki ilerde tabi olduğun peygamberliği elde edesin…

Bu ifade güya “Miftahul Ulum(ilimlerin  anahtarı) adlı eserinin 13.cildinin 98 ve 152. sayfalarındaymış. Bu eser tarafımızca bilinmemektedir. Bu ifadeyi biz Celaleddini Rumi’nin meşhur ve herkes tarafından bilinen tim eserlerinde rastlamaktayız,  hem de sadece bir yerde olmamak şartıyla.

Mutasavvıf imam meşhur eseri Mesnevi’nin şerhinde yazmaktadır ki Muhammed(s.a.v.) en son peygamberdir.
Kadiyaniler, İbn Arabi’nin Bülent Rauf tarafından İngilizce’ye çevrilen Furu’ul Hikan adlı eserinden bir ifade öne sürüyorlar. Ancak bu tercümenin yanlış olduğunu tesbit etmiş bulunuyoruz. Aslı şöyle:

“Hazreti Peygamber’in gelişinden sonra başka bir peygamber ve elçi tarafından şeriat hükümleri vazetmek imkansızdır. Yani ondan başka kanun koyucu başka bir peygamber gelmeyecektir, ancak Allah(c.c.)’nün merhameti hürmetine kulları için kanun koymadan peygamberlik devam etmektedir.Ancak onun evliyalığı son bulmayacaktır ”

64.sayfada da şöyle yazmaktadır: "Peygamber(s.a.v.) peygamberlik görevini tuğlalardan yapılmış duvarın noksan olan son tuğlası olarak vasıflandırdığında, kendini bu son tuğlaya benzetmektdir. Söylediklerine bakılırsa o sadece doldurulması gereken bir tuğlalaık boş yer görmüştür. Evliyaların sonuncusu da, benzer bir görüşe sahip olacaktır. Peygamberimizin hitama ermemiş duvar olarak benzetmede bulunduğu şeyde doldurulması gereken iki tuğla görecektir. Duvarın örüldüğü taşlar ona altı ve gümüş olarak görünecek, eksik olan tuğlaların her ikisinin tamamlanması için altın ve gümüş gerekecek. Evliyanın sonuncusu bu boşluğu dolduran iki tuğla olarak kendini görecek. Neden iki tuğla şeklinde gördüğünün sebebine gelince; zahiren peygamberlerin sonuncusu tarafından gelen hükümlere bağlı kalması- ki bu gümüş tuğlaya muadildir-."

Burada alim İbn Arabi peygamberin son şeriatından bahsetmektedir.Daha evvel İbn Arabi peygamberliğin hitama ermesinden bahsetmişti. Burada da şeriatın hitama erdiğini belirtmektedir.Her ikisi de kemale ve hitama ermiştir.Böylece ne bir kanun koyucu peygamber ne de şeriatsiz bir peygamber Muhammed(s.a.v.)'i takip edecektir.İbn Arabi peygamberliğin hitama erdiği sonucuna aşağıdaki hadisi delil göstererek varmaktadır:
"Benim peygamberler arasındaki yerim şudur:Bir kimse bir duvar yapmıştır ve bir tuğla kalıncaya kadar hepsini tamamlamıştır.O anda bu tuğlaya sahip değildir.İşte bu tuğla benim.Benden sonra ne nebi ne de peygamber gelecektir."(Hadis)

3) 33.surenin 40.ayeti ile 108.surenin 3.ayeti arasındaki münasebet. 

Kadiyaniler 33.surenin 40.ayetini ve bir de 108.surenin 3.ayetini öne sürerek yorum getiriyorlar.33.surenin 40.ayetinin birinci kısmında Allah(c.c.) şöyle buyurmaktadır:"Muhammed içinizden hiç kimsenin babası değildir."

Herkes tarafından bilinmektedir ki burada peygamberin evlatlığı mevzubahistir.Muhammed(s.a.v.) Allah(c.c.)'nün emriyle evlatlığı Zeyd Bin Haris'in boşadığı kadını kendi nikahına almıştır.Bazıları oğlunun hanımıyla evlendi diye peygamberimizi suçladıklarında Allah(c.c.) bu ayetle Zeyd'in peygamberimizin gerçek oğlu değil ancak evlatlığı olduğunu belirtmektedir.

Buraya ek olarak 108.surenin 3.ayeti verilmektedir ki bunun da meali şöyledir:
"Asıl sonu kesik olan şüphesiz sana hınç besleyendir."

Bu surede mevzubahis olan kişiler As Bin Vail, Ebu Leheb ve Ebu Cehil'dir ki bunlar peygamberimize "ebter",yani "oğulsuz" ünvanını yakıştırmışlardı.Çünkü Muhammed(s.av.)'in erkek çocuklarının hepsi vefat etmişti.Ebu Leheb daha da ileri giderek diyordu ki: "Zürriyeti olmayan Muhammed(s.a.v.)'in tebliği ve dini de böyle meyvesiz olacak."

Bu zor durumda Allah(c.c.) peygamberini destekledi. Muhammed(s.a.v.) üzülmemeliydi, çünkü Allah ona arapçası "kevser" olan hiç tükenmeyen bir nimet bahşetmişti.Hatta 1.ayette şöyle denilmektedir:
"Gerçekten biz sana kevseri verdik."Kevser burada Allah(c.c.)'nün Muhammed(s.a.v.)'e verdiği tükenmek bilmeyen sonsuz nimetlerdir.    

Diğer taraftan "ebter" hem bu dünyada hem de ahirette tüm nimetlerden ve iyiliklerden yoksun demektir. Bu ayet kim peygambere hınç duyarsa kendisi zürriyetsiz ve her iki cihanda iflas etmiş olacaktır.
Şimdi Kadıyaniler diyorlar ki:

108.surenin 3.ayetinde Muhammed(s.a.v.) zürriyetsiz değildir ve ileride zürriyet olacaktır denilmek isteniyormuş.33.surenin 40.ayetinde de onun oğlu yoktur denilmektedir.Bunun daha iyi anlaşılması için çıkarıla sonucun anlamı Muhammed(s.a.v.)'in ruhani zürriyeti yani ondan sonraki peygamberler olacakmış.Bu da eksik olan kız evlatları hakkındaki isnada cevap teşkil etsin.Burada vurgulamak isteriz ki 108.surede Muhammed(s.a.v.)'in zürriyeti olacak diye bir mana yok.Diğer ayetlere bakıldığında zaten bu apaçık meydanda. Allah(c.c.) ona teselli vermekte ve zürriyetten daha değerli şeyler bahşettiğinden haber vermektedir.Bu Allah(c.c.)'nün bitmek tükenmek bilmeyen bir nimeti olan "kevser"'dir.

Şimdi bu dünyada yaşayan herkese soralım:

İki şey arasında tercih etmek gerektiğinde zürriyet mi isterlerdi yoksa kainatın yaratıcısı Allah(c.c.)'nün bahşedeceği bitmek tükenmek bilmeyen nimetlerini mi? Elbette zürriyet önemlidir. Ancak peygamberimizin oğulları yaşamadı, yoksa bunların peygamber olmaları ihtimali mevcuttu.Şimdi de gelelim "ebter=sonu olmayan" iftirasına. Peygamber(s.a.v.)'in zürriyetinin olmaması onun sonunun kesik olduğu anlamına gelememektedir, çünkü "ebter" olan birisinin herşeyden nasibi kesilmiş demektir.Sadece oğuldan değil,herşeyden. Ebter olan bir kimse hem bu dünyada hem de öbür dünyada tüm nimetlerden mahrum kalan demektir.Şimdi zürriyeti yok diye Muhammed(s.a.v.) her iki dünyada da nimetlerden mahrumdur diyebilir miyiz?Bundan Allah(c.c.)'ye sığınırız.Haşa!Elbtte hayır!Ebter olan bir kimseye Allah(c.c.) bitmek tükenmek bilmeyen "kevser" nimetini bahşetmezdi.

Şimdi 33.surenin 40.ayetiyle olan bağlantıya gelelim:

108.sure Muhammed(s.a.v.)'in ebter olmadığını, bilakis Allah(c.c.)'nün ona oğuldan daha değerli bir nimet verdiğini kaıtlamaktadır.Bu bitmek tükenmek bilmeyen nimet de kevserdir.Ebter iftirasına bu güzel bir cevaptır.Şimdi de 33.surenin 40.ayetinde şunu okumaktayız:

"Muhammed işinizden hiçbirinin babası değildir, ancak o Allah'ın elçisi ve peygamberlerin en sonuncusudur."
Bu demektir ki eğer Muhammed(s.a.v.) büluğ çağına erişen erkek evlada sahip olmuş olsaydı, bu oğlan çocuğu da peygamber olurdu ve Muhammed(s.a.v.) böylece peygamberlerin en sonuncusu olamazdı.Peygamberimizin oğlu İbrahim'in ölümünden sonra şöyle söylediği rivayet olunur:
"Hayatta kalsaydı, peygamber olurdu." Bu zayıf olmasına rağmen onunla amel edilebilen hadis bize Muhammed(s.a.v.)'den sonra artık başka bir peygamber gelmeyeceğine işaret etemektedir.Öyleyse Muhammed(s.a.v.)'in öz ve erkek çocukları neden küçük yaşta iken vefat ettiler?Burada akl-ı selimi devreye sokmak gerekir.Eğer onun öz ve erkek çocukları peygamber olamıyorlarsa, nasıl olur da onun öz çocuklarından ve zürriyetinden olmayan ruhani bir şahıs peygamber olabilir?  

Kadıyaniler şimdi sözlüğe başvuruyorlar ve "hatem" kelimesi bir şeye son vermek anlamına gelmiyor diyorlar.Ne varki bir dilin inceliklerine vakıf olmayan elbette böyle bir mana çıkaramaz.
"Hatim" ve "hatem" kelimelerinin iki ayrı anlamları vardır."Hatem" isim olup sona erdiren bir şeye işaret etmezmiş. Şimdi bakalım dil bilginleri bu konuda neler söylemişler.

Mustafa İslamoğlu Hoca'nın "Hayat Kitabımız Kur'an" adlı eserinde 33.surenin 40.ayeti hakkında şunları okumaktayız:

"Muhammed(s.a.v.) Allah'ın elçisidir ve peygamberlerin sonuncusudur." veya "hatem" kelimesinden "mühür" anlamı da çıkar. Aslında her iki tercüme de en sonunda aynı kapıya çıkmaktadır.Çünkü bir belgenin üzerine ne zaman mühür basılır, belge tamamlandıktan sonra değil mi? Artık bundan sonra yeni bir şey ilave edilemez.Bir kapı mühürlendikten sonra da artık onu kimse açıp içeri giremez."

Büyük ve meşhur dil bilgini Mucemul Mufehres sözlüğünün 163.sayfasında "hatem" kelimesiyle ilgili olarak şunları yazmaktadır:

"Hateme-yehtimu-hatmen" bir şeyi bitirmek,kapatıp mühürlemek, bir şeyin son bulduğunu tasdik etmek için damgalamak.Bu kelimenin ism-i mef'ulü "mehtemun" dur,"hatmen" kelimesini mecazi olarak "kulağın mühürlenmesinde" veya "kalbin mühürlenmesinde" kullanabiliriz.Böylece gerçek anlam ve mecazi anlam ortaya çıkar."Kalbin mühürlenmesi" kelime olarak "artık o kalbin kurtuluşa ermeyeceği" anlamını vermektedir.Artık o kalpten ümit kesilmiştir."Ağzın mühürlenmesi" denildiğinde artık o ağız konuşamaz durumdadır.Kulağın mühürlenmesi ise artık o kulağın işitmemesidir.Mecazi anlamda kalbin mühürlenmesi ise, o kalb sahibinin gerçekleri anlamak ve görmek istememesidir.Kulağın mühürlenmesi ise, o kulak sahibinin gerçekleri duymak istememesidir.Dilin mühürlenmesi ise, böyle bir kimsenin gerçekleri söylemek istememesidir."Hitamun" ise en son demektir."

"Hateme" : 2.surenin 7.ayetinde "Allah onların kalblerini mühürledi ve kulaklarını da....."
"Nehtimu": 36.surenin 65.ayeti: "Biz bugün onların ağızlarını mühürlüyoruz; ama elleri bize hitabedecek."
"Yehtum" : 42.surenin 24.ayetinde okuyoruz: "Yoksa onlar,"o Allah'a bir yalan mı düzdü" diyorlar? Eğer Allah dileseydi,senin kalbini mühürleyebilirdi."

"Hitaamu" : 83.surenin 25.ayetinde mealen : "Kendilerine mühürlü halis bir içki sunulur. Onun içiminin sonunda misk kokusu vardır." Onun mühürü miskdir mealine bakıldığında, ayet içeceğin tümünün değil, yalnız son yudumunun misk kokusu yaydığını görmekteyiz.Bu demektir ki birisi bir şey içecek olursa, içtiği şeyin en güzel koku ve lezzetini son yudumu aldıktan sonra farkına varır."

"Mehtumin" : Ayni şekilde 83.surenin 26.ayetinde okumaktayız ki "onun içiminin sonunda misk kokusu vardır.İşte yarışanlar ancak onda yarışsınlar."

Bu demektir ki mühürlü bir içecek sunuluyor ve içmeden önce mühürü açılmamış ve bu içkiden başka bir kimse bir yudum dahi içememiş.Hiç kimse ona dokunmamış ve tertemiz mühürü muhafaza edilmiş ve bu mü'minlere has kılınmış."

"El Hatemu": Mühür, yüzük.
"Hatem en nebiyyin".  33.sure 40.ayet:
"Muhammed(s.a.v.) ile peygamberlik mühürlenmiştir ve onun gelmesiyle peygamberlik hitama ermiş, yani tamamlanmıştır.Böylece Hz.Muhammed(s.a.v.)'in son peygamber olduğu onaylanmıştır."
Bu açıklamalarda tespit ettiğimize göre "hatem" 'in mecazi anlamı ile kelime anlamı arasında bir fark yoktur.Her ikisi de aynı kapıya çıkmaktadır. Allah(c.c.) "onların kalplerini Allah mühürledi." diyorsa böyle kimselerden anlayış ve idrak bekleyebilir misiniz?Bir kimsenin kendisini saptıran ve Allah(c.c.)'nün onunla kalbini mühürlediği şeyi biz o kimseden neye öğrenmeye kalkalım ki?

Allah diyor ki:"Biz bugün onların ağızlarını mühürleriz." Ağzı mühürlenmiş konuşamıyan bir kimseden ne bekleyebilirsin ki?Bu mecazi anlamda nasıldır? Hakkı değil de batılı öğreten bir kimseden ilim tahsil edilebilir mi?

Allah(c.c.) diyor ki: "Onlara mühürlü ve temiz bir içki sunulur."

Mü'minlerin mükafatı önceden kullanılmış(yani başkalarından arta kalmış) bir içecek mi olsaydı yani?Ancak Allah(c.c.) mü'minlerin içkisinin kimsenin eli değmemiş ve başka hiç bir kimse tarafından kullanılmamış temiz bir içki olduğunu belirtiyor.Bu içkinin bu keyfiyetini ispatlamak için mühürlü olarak sunulmuş olmasıdır.Mühür, ondan ne başkasının içebileceği ne de ona eklemede bulunabileceği demektir.Metinle ilişkin içinde ne zaman hatem kelimesi kullanıldı ise mühürlü olması anlamına gelmiştir.33.surenin 40.ayeti de bu şekilde anlaşılmaktadır.Yani Muhammed(s.a.v.) peygamberlik zincirinin son halkası ve mühürüdür ve en son peygamberdir. Artık başka bir peygamber daha gelmeyecektir.Yalnız yalancı peygamberler bu mühürü açmak için boşuna çaba sarfetmektedirler. Muhammed(s.a.v.)'i sonpeygamber olarak kabul etmemek asla doğru değildir.Çünkü allame,meşhur ve maruf hadis ve din bilimcisi İmam Molla Ali İbn Sultan Muhammed El Kari "Fıkh-ı Ekber" 'e yaptığı açıklamanın 202.sayfasında şuları söylemektedir:

"Peygamberimiz Muhammed(s.a.v.)'den sonra peygamberlik makamına sahip çıkmak icma-ı ümmete göre düpedüz itimat bozukluğundan kaynaklanmaktadır."

Kadiyaniler bize göre tanınmış ve kabul edilmiş alimlerden birisi olan bu alimin bir ifadesini öne sürerek Hz.Muhammed(s.a.v.)'in son peygamber olmadığını iddia ediyorlar.Bizler ise ayni alimden yüzlerce ifade sunabiliriz ki bunlarda ayni alim Hz.Muhammed(s.a.v.)'in peygamberlerin sonuncusu olduğunu apaçık belirtmektedir.

Diğer taraftan Kadiyaniler evliyalardan Şeyh Seyyid Abdulkadir Geylani'den de örnek getirerek, güya onun şöyle yazdığını iddia ediyorlar:

"Muhammed(s.a.v.)'den sonra şeriatla başka bir peygamber gelmeyecektir.Çünkü o nebilerin sonuncusudur."
Bu ifadeden şeriatsiz bir peygamberin geleceği nasıl anlaşılabilir?Yüne aynı zat-ı muhteremden başka bir ifadeyi örnek verecek olursak ki bu ifade onun meşhur eseri olan "İlahi Armağan= Fethurrabbani" 'nin 1.celsesinde Ribat'da bir pazar sabahı yaptığı hitabeden alınmıştır:

"Allah(c.c.)'nün iradesi herşeyden üstündür.O büyüklere(gerçek mü'minlere,alimlere v.s.) hikmet verir ki onlar ayni şeyi söylerler.Peygamberin ölümünden sonra,sağ olanlar yerini aldılar.Bunların tüm konuşmaları hikmete zenginlik kazandıracaktır.Peygamberlerden sonra avam (halk) bu kişilerden(alim ve evliyalardan) öğrenecektir. Peygamberimiz(s.a.v.) diyor ki: "Alimler peygamber varisleridir."

Abdulkadir Geylani (Allah ondan razı olsun!) diyor ki:

"Peygamber öldükten sonra",bununla bir daha ölümlü peygamber gelmeyeceğine işaret etmektedir.Böylece Peygamberimiz Muhammed(s.a.v.)'in ölümünden bahsederek onun ölümlü olan son peygamber olduğunu vurgulamaktadır.Ondan sonra artık peygambar gelmeyecektir. Peygamberden sonra varis olarak gerçek alimler bilmeyenlere öğreteceklerdir.Çünkü peygamberimiz onları kendi varisleri olarak vasıflandırmıştır. Apaçık meydanda olan bir meseledir bu!

5) 5. sure 3.ayetin açıklaması ve 2.sure 88.ayetin tefsiri:

Allah(c.c.) Maide suresinin 3.ayetinde şöyle buyurmaktadır:

"Bugün size dininizi ikmal ettim(tamamladım),üzerinize nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslam'ı beğendim."

Kadiyaniler bir taraftan dinin ikmal edildiğine inanıyorlar,ancak diğer taraftan başka peygamberlerin de gelebileceğini iddia ediyorlar.Bir peygamber illa dinde bir eksilme veya çoğalma olduğu zaman gelmezmiş.Elbette elçiler(rasuller) insanları doğru yola çağırmak için gelmişlerdir.Ancak biz burada Kadiyaniler'in dinin kemale erdiğine inandığından yola çıkarak kemale ermek ne demek birazcık ondan bahsedelim:

Ayet 3:"Bugün size dininizi ikmal ettim ve üzerinize nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslam'ı beğendim."

Allah(c.c.)'nün bu kutsal ve mübarek ayeti Rabbimizin Ümmet-i Muhammed'e bahşettiği en kıymetli ve aziz bir nimetidir.Allah(c.c.) bu ümmetin dinini ikmal etmiştir.Öyleyse bu ümmetin başka bir dine ve başka bir peygambere ihtiyacı yoktur.Bu ayet peygamberimizin son olarak peygamberlik görevini ifa ettiğine işaret etmektedir.Bu ayet hicretin 10.yılında peygamberimizin veda haccı sırasında Arafat'da nazil olmuştur.
Ali İbn Ebu Talha(r.a.) Abdullah Ibn Abbas'ın(r.a.) bu ayet hakkında şöyle dediğini yazmıştır:
"Bu ayetle Allah(c.c.) mü'minlerin inancını tamamladı.Hiçbir zaman gelmeyecek ki o sırada İslam'da eksiklik olsun veya din tamam olmamış olsun."

İbn Kurays ve diğerleri (Allah hepsinden razı olsun!) dediler ki:

Seyahatten dönen peygamberimiz 81 gün müslümanlar arasında gezdi ve sonra vefat etti.Bu ayet hem tüm Kur'anı Kerim hem de şahane dinimizi ikmal etmektedir.Onun içinde 81 gün sonra vefat edecek son peygambere apaçık işaret vardır.Çünkü bu ayet vahyin en son ayetidir.Bu ayet peygamberlerin en sonuncusu olan Muhammed(s.a.v.)'den başka bir peygamber gelmeyeceğine dair bir açıklamadır.Eğer başka peygamberler olmuş olsaydı, o zaman din daha kemale ermemiş olurdu.Bunlar ancak yalancı peygamberler olurdu ki bu ayetin açıklamasından sonra oraya geleceğiz.

Şimdi de 2.surenin (Bakara) 88.ayetine bir göz atalım:

"Andolsun biz Musa'ya kitabı verdik(yani Tevrat'ı) ve ondan sonra ardarda peygamberler gönderdik."
Gerçekten de Tevrat hükümleriyle hükmetmek ve insanları doğru yola davet etmek üzere peygamberler gönderilmiştir.

5.surenin(Maide) 44.ayetinde de Allah(c.c.) şöyle buyurmaktadır:

"Biz, içinde doğruya rehberlik ve nur olduğu halde Tevrat'ı indirdik.Kendilerini(Allah'a) vermiş peygamberler onunla Yahudiler'e hükmederlerdi."

Hz.Musa(a.s.) Muhammed(s.a.v.) gibi tüm insanlığa gönderilmemişti.Bu apaçık bir gerçektir ve herkes bunda ittifak etmiştir.Musa(a.s.) tüm beşeriyete gönderilmediği için Allah(c.c.)'nün dini o zaman daha tamamlanmamıştı.O'nun dini ancak Muhammed(s.a.v.) ile tamamlanmıştır, çünkü o tğm beşeriyete(hatta cinlere de) peygamber olarak gönderilmiştir.Allah(c.c.)'nün bir rahmeti olarak İsrailoğulları'na bir dizi peygamberler gönderilmiştir ki yola gelsinler.Ayni anda bir kaç peygamber gönderilmiştir.Ancak sizin iddia ettiğiniz Musa(a.s.) zamanında ve ölümünden sonra Musa(a.s.)'ın şeriatına tabi olan diğer peygamberler Meryem oğlu İsa(a.s.) gelince sona erdiler.İsrailoğulları'nın en son peygamberi Meryem oğlu Isa(a.s.)'dır. O bile tek bir kavme gönderilmiştir, tüm beşeriyete değil.Bakara suresinin 88.ayetine bir daha bakalım:
"Meryem oğlu İsa'ya da mucizeler verdik ve onu Ruhül Kudüs (Cebrail) ile destekledik."
İsa(a.s.) Tevrat'dan bir kaç şeri hüküm alınca Allah(c.c.) onu Cebrail (a.s.) ile destekledi.
İbn Abbas (r.a.) onun gösterdiği mucizeler hakkında haber vermektedir ve bu hususta 3.surenin(Al-i İmran) 50-51.ayetlerine işaret etmektedir.Orada İsa(a.s.) şunları söylemektedir:
"Benden önce gelen Tevrat'ı doğrulayıcı olarak ve size haram kılınan bazı şeyleri helal kılmam için gönderildim."                      

İsa(a.s.) son peygamberdi ve diğer isimlerini bilmdiğimiz diğer peygamberler de onunla son buluyordu ki bunlar Tevrat'la hükmetmek üzere İsrailoğulları'na gönderilmişlerdi.İsa(a.s.) daha birçok peygamberlerin gönderildiği tek bir kavme en son vahiy olan İncil'i getirdi.Arkasından peygamberler zincirinin son halkası olan Hz.Muhammed(s.a.v.) tüm insanlığa gönderildi.Böylece peygamberler zincirinin son halkasını mühürledi ve hitama erdirdi.Genel olarak onunla peygamberlik müessesesi sona ermiştir.Onun ümmeti dinde kemale erdikten sonra başka bir peygambere ihtiyacı olmayacaktır ve hele hele peygamber taslaklarına hiç mi hiç ihtiyacı kalmamıştır.

Bunu anlamak o kadar zor muydu yani? Aslında bu olduça açık ve kolay anlaşılabilen bir husus!

6) Akib Hadisi:

Peygamberimiz(s.a.v.) aşağıdaki hadiste şöyle buyurmaktadır:

"Ben Muhammed'im,Ahmed'im, küfürü kökünden kazıyan mahiyim, insanların toplanacağı günde onları toplayacak haşirim(diğer bir ifadeyle talih benim tek halefimdir) ve ben akebim(yani sonuncuyum) ve bu sonuncudan başka bir peygamber daha gelmeyecektir."

Kadiyaniler bu hadisin sahih olup olmadığı hususunda şüphe arzediyorlar, güya bizim İmam Molla Ali Kari hazretleri ravinin(hadis rivayet edenin) buradaki akeb kelimesini kendi yorumu olarak eklemiştir demişmiş.Öyleyse hem İmam Buhari hem de İmam Müslim (Allah onlardan razı olsun!) her nasılsa tevafuken Akeb kelimesini en sonuncu manasında kendi yorumları olarak hadise eklemiş oluyorlar.
Şimdi de büyük ve meşhur alimler bu konuda neler söylemişler bir de ona göz atalım:

Büyük imam Süleyman İbn Ahmed İbn Eyyüb Es Sami El Lahmi Ebul Kasım Et Taberani'ye (Allah ondan razı olsun!) bakarsak, Camius Sağir adlı eserinin 1.cildinde "Peygamberin Bazı İsimleri" başlığı altında peygamberimizin bir hadisine işaret ederek saymakta ve şunları yazmaktadır:

"İbn Abbas'tan rivayet edildiğine göre peygamberimiz(s.a.v.) demiştir ki :"Ben Ahmed'im, Muhammed'im, Haşirim, Mukaffiyim ve hatemim(sonuncuyum)." Ondan sonra imam devam ederek demektedir ki:

"1.Ahmed, en çok övülmeye layık olan,
 2.Muhammed, övülen herkes
 3.El Haşir, herkesi toplayacak, devşirecek olan      
 4.El Mukaffi,kendisinden başka peygamber gelmeyecek olan
 5.El Hatem, kendisiyle peygamberlik kapısının mühürlendiği ve kilitlendiği kimse.

Üç türlü kaynakta peygamberimizin diğer isimlerine rastlamaktayız.Bu sunduğumuz isimleri Kadı İyaz'ın "Şifa-i Şerif" 'i, "Zadul Mead" 'i gibi diğer büyük eserlerde bulabiliriz."

Muhammed(s.a.v.)'in daha bir çok ismi mecuttur. Bu isimler arasında en meşhuru ise "Mukaffi" 'dir
Bu ünvan(isim) ise ancak kendisinden başka peygamber gelmeyecek olan bir peygambere verilebilirdi ve o da Hz. Muhammed(s.a.v.)'dir.Böylece peygamberlik müessesesinin sonu mühürlenmiştir. Bundan dolayı peygamberimizin diğer bir ismi de "Hatem" 'dir.Hz.Muhammed(s.a.v.) "Akib" 'dir, yani en son peygamberdir.
İmam Zehebi(Allah'ın rahmeti ve bereketi onun üzerine olsun!) İslam Tarihi adlı eserinin 1.cildinde "Peygamberin Bilinen İsimleri" bbaşlığı altında şunları yazmaktadır:

"Zuhri Muhammed İbn Cübeyr İbn Muhis'in babası Cübeyr'in peygamber(s.a.v.)'in şunu duyduğunu söylediğini rivayet etmiştir:

"Benim bir kaç ismim var; ben Muhammed'im, Ahmed'im, küfürü kökünden kazıyan anlamına gelen Mahiyim, yeniden dirilen insanların yüce mahkeme huzuruna toplayan anlamında Haşirim.ve benden başka hiçbir daha peygamber gelmeyecek anlamında akibim."

Haşim İbn Ebu Nacid Ebu Vayl'dan Abdullah'ın şöyle dediğini rivayet ediyor:

"Medine sokaklarında peygambere rastladım ve o bana dedi ki: "Ben Muhammed'im, Ahmed'im, rahmet peygamberiyim, uyarıcı peygamberim, ben mukaffi'yim,haşirim ve ben savaş peygamberiyim." Abdullah dedi ki :"Mukaffi diye kendisinden sonra peygamber gelmeyene söylenir."

Bu hadis İmam Tirmizi tarafından hasen olarak sınıflandırılmıştır.İmam Salih Ed Dimeşk de eserlerinde Muhammed(s.a.v.)'i "El Hatem" olarak vasıflandırmaktadır ve "hatem" kelimesinden de en son anlamını çıkarmaktadır.

"Akib" hadisi sahih hadistir. İster mü'min olsun ister olmasın herkes bu hadisi aşağıdaki alimlerin eserlerinde bulabilirler:

İmam Buhari ve İmam Müslim: Kitabul Fezail, Bab: Esmaun nebiy İmam Tirmizi:Kitabul Adab, Bab.Esmaun Nebi ve Muatta, Kitabun Esmaun Nebiy. Sonra İmam Hakim'in Mustadrek'inde Kitabuttarih, Bab: Esmaun Nebiy ve daha bir çok güvenilir kaynaklarda.

İmam Molla Ali Kari'nin ifadesine gelince onun elimizde olan eserlerinde böyle bir ifadeye hiç rastlamadık.
Diğer taraftan Kadiyaniler bir sürü ana babanın çocuklarına akib ismi veriyor olsa da bununla bu son çocuktur demek istemediklerini iddia ediyorlar.Şaka olur ama böylesi de olmaz yani!

Eğer bazı çocukların ana ve babaları onlara bu ismi veriyorlarsa, bu peygamberimiz Muhammed(s.a.v.)'in güzel isismlerinden biri olduğu için bun u yapmaktadırlar.Geriye kalan diğer isimleri de ne kadar şahane isimlerdir.Bazı anneler de çocuklarına Mustafa ismini vermektedir.Bu da peygamberimizin isimlerinden birisidir ve seçkin demektir.Bu böyle annelerin bu çocuklarına değer verip de diğerlerine değer vermedikleri anlamına gelecektir şimdi? Böyle bir anneye ne denir ki! Hayır bu böyle yürümez Kadiyani dostlarımız! Bunu biz de biliyoruz ve siz de çok iyi bilmektesiniz!

7) "La Nebiyye Ba'di" ne demektir?

Kadiyaniler mealini aşağıda verdiğimiz Ebu Hureyre'nin rivayet ettiği bir hadis öne sürüyorlar:

"Allah'ın Rasulü (s.a.v.) dedi ki: "Hüsrev öldüğünde ondan başka bir daha Hüsrev gelmedi ve kral öldüğünde ondan başka kral gelmedi."

Onların yorumu yine şöyle:

Güya alimin biri demiş ki bu hadiste sözü edilen Hüsrev kadar hiçbir Hüsrev devleti güzel yönetemez.En sonunda bu nereye varır? Bu hadisteki Kisra gibi başka bir Kisra olmayacaktır.Öyleyse o sonuncu Kisra.Ondan sonra gelen her Kisra ancak onun yarısı kadar iyi olabilir.

Kadiyaniler gene başka bir hadis daha öne sürüyorlar.Bu da İbn Abbas'tan.
İbn Abbas(r.a.) rivayet ediyor:

"Museylemetul Kezzab(yalancı peygamber) peygamberimizin sağlığında adamlarını da yanına alarak gelir.Allah'ın Rasulü(s.a.v.) dedi ki: "Şu iki bilezik benden sonra gelecek olan iki yalancı için birer işarettir.Onlardan birisi El Ebnis ve öteki de Museylemetul Kezzab'tır!"

Museyleme bizzat peygamberimizin ve ashabının(Allah onların hepsinden razı olsun!) en azılı düşmanıydı.Daha peygamberimizin sağlığında o kendisini peygamber ilan etmişti.Şimdi Kadiyaniler de diyorlar ki Museyleme peygamberimiz sağken ortaya çıkmıştır ve peygamberimiz de kendinden sonra Museyleme'nin geleceğini haber verdiğinden bu hadisteki "ba'd" kelimesinden "sonra" anlamı çıkarmaya gerek yoktur.Çünkü peygamber öyle deseydi birbirini tutmayan sözler söylemiş olurdu.Öyleyse bu kelimenin yani "ba'd" 'ın anlamı "karşı" demekmiş.

Şimdi biz bu hadisi tam olarak yazıyoruz.İbn Abbas(r.a.) rivayet etmiştir:

"Peygamberimizin sağlığında yalancı peygamber Museyleme Medine'ye doğru yola çıktı.Devamlı şöyle söylüyordu: Muhammed beni halefi olarak tayin ederse, ona itaat ederim.Aşiretinden topladığı bir sürü taraftarının refakatiyle birlikte Medine'ye vasıl oldu.Peygamberimiz onun yanına gitti ve yanında Sabit İbn Kays İbn Şammas vardı.Peygamber(s.a.v.) Museyleme'nin tam karşısına dikildi ve elinde bir hurma dalı tutuyordu.Museyleme'nin etrafını da kendi adamları çevrelemişti.Peygamber ona dedi ki:

Eğer bu dalı benden isteseydin sana veremezdim. Sana gelince, senin yüzünden Allah'ın emirlerini çiğneyemem.İtaat etmemekte direnirsen Allah seni muhakkak helak edecektir.Ancak görüyorum ki sen bana rüyamda gösterilen kimsesin.Ve bu Sabit.O benim yerime senin sorularına cevap verecektir."Sonra peygamber oradan ayrıldı.Peygamber (s.a.v.)'in şu sözleri hakkında araştırma yaptım:"Sen tam bana rüyamda gösterilen kimsesin!"

Ebu Hureyre bana o zaman dedi ki: Peygamber(s.a.v.) bana anlattı:

"Ben uyurken elime altından iki bilezik tutuşturuldu ve ben bunlardan hoşlanmazdım.Sonra bana vahyolundu ki onları üflemek suretiyle uzaklaştırayım.Her ikisini de üflemek suretiyle ortadan kaldırdım. Onlar uçarak kaybolup gittiler.Rüyamı tabir ettim ve dedim ki benden sonra iki yalancı peygamber zuhur edecek. Bunlardan birisi Sana'lı El Ensi'ydi ve öteki de Yemame'li Museyleme'dir."

Peygamber(s.a.v.) diyor ki:

"Ben rüyamı benden sonra iki yalancı peygamberin türeyeceğine yorumladım."

Kadiyaniler de iddia ediyorlar ki :

"Bana karşı iki yalancı peygamber türeyecek diye yorumladım."

Buna göre öyle bir zaman gelecekmiş ki Museyleme peygambere karşı gelecekmiş
Bu savaş peygamber zamanında mı yoksa onun vefatından sonra mı oldu?

El cevap: Peygamber öldükten sonra oldu.

İlk olarak Ebu Bekir(r.a.) Museyleme'ye karşı savaş açtı ve Halid Bin Velid kumandasındaki İslam ordusundan Vahşi Bin Harb yalancı peygamberi öldürdü.Böylece Kadıyaniler'in iddiası yine ilmen çürütülmiş oldu.Onların iddiasına göre Museyleme, gerçekte olduğu gibi Ebu Bekir (r.a.)'a karşı değil, Muhammed(s.a.v.) karşı savaş açacaktı.

İddia şöyle:

Museyleme demiş ki : "Muhammed beni halefi olarak tayin ederse, ona itaat ederim."
Muhammed(s.a.v.) ona ne diyor? "Sadece bu küçük dal parçasını benden istemiş olsaydın bile onu sana vermezdim. Sana gelince: senin yüzünden Allah'ın emirlerini asla çiğneyemem."

Museylame kendisini peygamber ilan ettiğinde Muhammed(s.a.v.) onu halefi olarak tayin etmemiştir.Tek başına bu ifade bile apaçık ortaya koymaktadır ki Muhammed(s.a.v.) peygamberlerin en sonuncusudur ve ondan başka bir daha peygamber gelmeyecektir.Yoksa o Museyleme'yi halefi olarak tayin edebilirdi.Peygamber(s.a.v.) bir rüyaya işaret ederek eline iki altın bilezik tutuşturulduğundan ve onlardan nefret ettiğinden bahsediyor:

"Ben uykulu halde iken rüyamda ellerime iki altın bilezik tutuşturulduğunu gördüm ve ben onlardan nefret ettim."

Kendisi onları üfleyerek uzaklaştırdığını haber veriyor.

"Ben de her ikisini üfleyerek uzaklaştırdım ve onlar uçarak ortadan kaybolup gittiler."

Bu eylemle kendisinden sonra iki yalancı peygamber geleceğine işaret ediyordu.Onlardan birisi Museyleme idi:
"Rüyayı benden sonra iki yalancı peygamber türeyeceğine yorumladım.Bunlardan birisi Yemame'den Museyleme'ydi."

Museyleme'nin ortaya çıkması demek onun misyonunun yayılması ve etrafında askerlerin toplanmasıydı ki bunlara Hz.Ebu Bekir(r.a.) ve savaşçıları(Allah onların hepsinden razı olsun!) karşı çıkarak, onları yeneceklerdi.Peygamberimiz rüyasını böyle yorumlamıştır.Bundan dolayı peygamberimiz(s.a.v.) sahte peygamber Museyleme'ye karşı bir savaşın vuku bulacağını önceden tebliğ etmiş bulunmaktadır ve bu savaş da onun vefatından sonra gerçekleşmştir.

Peygamber(s.a.v.) 30 kadar sahte peygamber türeyeceğini de haber vermiştir.Biraz önce yapmış olduğumuz "Ehli Sünnet Vel Cemaat" 'e ait açıklamayla Kadiyaniler hiçbir iddiamızı çürütememişlerdir.Ancak Kadiyaniler daha hala aksini iddia etmekten vazgeçmiyorlar.Onlar peygamber(s.a.v.)'in 30 a yakın sahte peygamber geleceğinden haber verdiğini belirterek, 30 dan sonra gerçek bir peygamber gelecek diye haber verdiğini iddia ediyorlar. 30 sayısı doğrudur,yalnız görmedikleri bir şey var, o da peygamberimizin bu 30 sahte peygamberden sonra gerçek bir peygamber geleceğine dair hiçbir şey söylememiş olmasıdır.Bu sadece Kadiyanilere mahsus uydurma bir yorumdur ve bu onların nefsine hoş gelmektedir.

Hz.Muhammed(s.a.v.) peygamberlerin sonuncusudur.Ondan sonra gelenler olsa bile, onlar ancak yalancı peygamberlerdir.Tarih bile şahitlik etmektedir ki Ashab-ı Kiram(Allah hepsinden razı olsun!) her türeyen yalancı peygamberle savaşıp ortadan kaldırmıştır.

Museyleme Peygamberimizin peygamberliğini kabul etmesine ve ona Allah'ın Rasulü diye hitap etmesine rağmen ona savaş ilan edildi ve öldürüldü. Bunu "El Bidaye Ven Nihaye" 'nin 41.cildinin 316-325 sayfalarından okuyabiliriz.

Şimdide sözlüğe bir göz atalım ve bakalım "ba'd" kelimesi ne anlama gelmektedir:

Be'ude, bu'den = uzakta bulunmak, uzaktan gelmek
Be'iidu = mesafe, aralık
Bkz. 43.sure 38.ayet: "O, şeytan dostu kimse en sonunda bize gelince arkadaşına : keşke benimle senin aranda doğu ile batı arası kadaruzaklık olsaydı, ne kötü arkadaşmışsın! der."  (burada "bu'de" sözcüğü kullanılmıştır)

Ba'ade, yuba'idu = uzaklaştırmak
Eb'ade, yub'idu = uzaklaştırmaktan gelen mana.
Bu kelimenin ism-i mefulü ise "Mub'adun" dur ve "uzaklaştıran" anlamınadır.
21.surenin 101.ayetinde şöyle geçmektedir: "Tarafımızdan kendilerine güzel akibet takdir edilmiş olanlara gelince, işte bunlar cehennemden uzak tutulurlar."

(burada "mub'adun" kullanılmıştır.)
Ba'ide, yeb'adu, bu'den  = yok edilmek
Bu'du = yok olmuş, lanetlenmiş, harab olmuş; beddua etmek için, yani kötülük dilemek için "Bu'den" denir ki "harab olsun,lanet olsun,gebersin demektir.

23.surenin 41.ayetindeki gibi: "Zalimler topluluğunun canı cehenneme!"
"Ba'du" kelimesi "gablu" dan önce gelmektedir ve sonra gelecek olana işaret etmektedir.
Bu kelimeye şu anlamları da ekleyebiliriz: "daha fazla, şimdi veya el'an gibi"
"Sonraki" anlamındaki kullanıma 2.surenin 27.ayetinde rastlamaktayız: "Kesin söz verdikten sonra sözlerinden dönerler."

Yine 3.surenin 7.ayeti mealen: "Rabbimiz! Bizi doğru yola ilettikten sonra kalplerimizi eğritme!"
Ayni şekilde 4.surenin 10.ayeti ve 11.surenin 7.ayetinde şöyle kullanılmaktadır:
"Yemin ederim ki (Rasulüm!) "ölümden sonra muhakkak diriltileceksiniz" desen, kafir olanlar derhal "bu açık büyüden başka bir şey değildir" derler."

Bundan başka Kur'an-ı Kerim'in her tarafında bu anlamdaki kelimenin geçtiği bir çok ayetler mevcuttur.
Ba'di ise 2.surenin 133.ayetinde geçmektedir: "Yoksa Yakub'a ölüm geldiği zaman siz orada mı idiniz? O zaman (Yakub) oğullarına : Benden sonra kime kulluk edeceksiniz? demişti."
Kadiyaniler ise bu kelimeden "sonra" anlamı çıkmaz diyorlar.Ya Arapça ilmine vakıf değiller, ya da yalan söylüyorlar.

8) "Harun(a.s.) Musa(a.s.) için ne idiyse Hz.Ali(k.v.)'nin Muhammed(s.a.v.) için aynisidir" denilen hadis:

Müslim ve Buhari'den okuduğumuza göre Muhammed(s.a.v.) Ali(r.a.)'a şöyle der:

"Sen bana Harun(a.s.)'ın Musa(a.s.)'a olan yakınlığına benzer bir şekilde yakınsın.Fakat benden sonra havari gelmeyecektir."

(Buhari ve Müslim, Kitabul Fezailus Sahabe)

Burada vurgulamak isteriz ki Müsned bu konuyla ilgili Sa'd İbn Vakkas'tan iki hadis daha kaydetmektedir.Bu hadislerden birinin en son cümlesi şu mealdedir:

"Bakınız, benden başka peygamber yoktur."

Daha tafsilatlı hadis haberleri(Ebu Davud'un Tayali'si, İmam Ahmed ve Muhammed Bin İshak'ın eserlerinde özetlenmiş olarak) bize göstermektedirler ki Tebük seferine çıkmadan bir gün önce peygamberimizin, savunmayla ilgilenmek ve Medine'deki işleri kontrol etmek amacıyla Ali(r.a.)'dan ayrı kalmaya karar verdiğini okuyoruz.Bu arada münafıklar boş dururlar mı? Hemen Ali(r.a.) hakkında dedikodu ve iftiralar uydurup yaymaya başladılar.Bunun üzerine Ali(r.a.) peygamberimize giderek sordu:

"Ey Allah'ın Rasulü, beni karılar ve çocuklarla birlikte mi geride bırakıp gideceksin?"

İşte tam bu sırada peygamberimiz(s.a.v.) onu sakinleştirmek için dedi ki:

"Senin bana yakınlığın ayni Musa(a.s.)'ın Harun(a.s.)'a yakınlığı gibidir."

Başka türlü ifade edecek olursak deriz ki "Musa(a.s.) Tur dağına çıkarken Harun(a.s.)'ı İsrailoğulları'na göz kulak olması için bıraktığı gibi ben Muhammed de seni geride bırakıyorum, çünkü ben kendim Medine'yi savunmakla meşgul olacağım. Ayni anda peygamberimiz Haru(a.s.)'a benzetme olayının dinden dönmelere sebeb olabilecğini hissederek hemen şu ifadeyi ilave ederek "benden sonra başka bir peygamber daha olmayacak" dedi.

Kadiyaniler'in öne sürdüğü dişer bir hadiste güya peygamberimiz demiş ki:

"Bana kıyasla sen Harun Musa'ya nasıl idiyse öylesin, ancak sen peygamber değilsin."

Şimdi artık peygamberimizden başka peygamber gelmeyeceği açıklandıktan sonra Ali(r.a.)'a açıklanmak isteniyor ki madem ki peygamberimizle Ali(r.a.), Musa(a.s.) ile Harun(a.s.) arasındaki yakınlıkla kıyaslandı ve Harun peygamberdi ama sen değilsin!

Kadiyaniler bir başka hadis daha öne sürüyorlar ve bu hadise göre peygamberimiz demiş ki:

"Seninle ben kıyaslandığımızda ayni Musa ile Harun gibiyiz, ancak sen benimle birlikte bir peygamber değilsin."
Demek oluyor ki peygamberimizle ayni anda başka bir peygamber de mevcut olmamıştır.
Ali(r.a.) Muhammed(s.a.v.)'in yokluğunda da ve ölümünden sonra da peygamber olamaz, çünkü peygamberimiz peygamberlerin en sonuncusudur. Ali(r.a.) Harun(a.s.) ile kıyaslanmaktadır, ancak peygamber sıfatıyla değil!

Kısacası : Ne peygamberimizden sonra başka peygamber gelecek, ne de onunla birlikte bir peygamber var olmuştur.İleride yanlış anlaşılma olmasın diye Ali(r.a.)'ı Harun(a.s.) ile kıyaslayan peygamberimiz, onun,yani Hz.Ali(k.v.)'nin, peygamber olmadığını hemen sözlerine eklemiş ve meseleye açıklık getirmiştir.

9) Muhammed(s.a.v.)'den sonra peygamber gelseydi Ömer(r.a.)'ın olacağını haber veren hadis:

Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v.) demiştir ki:

"Benden sonra bir peygamber gelecek olsaydı, bu Ömer Bin Hattab olurdu."

Bu ifadeyi İmam Tirmizi'nin Kitabul Menakib'inde okumaktayız. Şimdi Kadiyaniler iddia ediyorlar ki Ömer Bin Hattab peygamberlik vasıflarından bazılarına sahipmiş.Şimdi düşünelim bakalım.Peygamber Muhammed(s.a.v.)'den sonra peygamber gelseydi ve Ömer Bin Hattab olsaydı ve başkası olmasaydı.Ancak Ömer Bin Hattab peygamber değildi.Neden değildi? Çünkü peygamber(s.a.v.) peygamberlerin en sonuncusuydu.Ne onunla birlikte başka bir peygamber vardı ve ne de ondan sonra başka bir peygamber gelecek.

Ayni şekilde yine Kitabul Menakib'te okuyoruz:

Ebu Hureyre rivayet ediyor: Allah Rasulü dedi ki :"Gerçekten sizden öncekilere de tebliğ edildi.Eğer bunlardan birisi benim ümmetim arasında ise,o da Ömer'dir."

Sa'd Ebu Hureyre'nin ifadesine şunu ekledi: Peygamber dedi ki : "Gerçekten sizden önce İsrailoğulları arasında öyle insanlar vardı ki onlara vahyedildi, ama onlar peygamber değillerdi.Bunlardan birisi benim ümmetim arasında ise bu Ömer'dir."

Ömer Bin Hattabancak peygamber olmasına gerek kalmadan Allah(c.c.) ile temasa geçebilecek bir zattı, başka biri değil!

İmam Aliyyul Kari Fıkhul Ekber'in şerhinde "Peygamberimizden sonra en Faziletliler"başlığı altında diyor ki:
"Peygamberimizden sonra en büyük fazilet sahipleri Ebu Bekir Sıddık(r.a.), ondan sonra Ömer Bin Hattab(r.a.), ondan sonra Osman Bin Afvan(r.a.) ve ondan sonra Ali Bin Ebu Talib(r.a.)'dır.
İmam Azam Ebu Hanife ve büyük imam Serbul Mekasid ayni kanaattedirler."

Şimdi tekrar sayalım:

1)Hz.Ebu Bekir Sıddık(r.a.),peygamberimizin en sadık arkadaşı ve kayınpederi ve yine peygamberimizden sonra ilk faziletlidir.Ona göre peygamberliğe layık olan birisi olsaydı o da Hz.Ebu Bekir(r.a.) olurdu.

2) Ömer Bin Hattab(r.a.), Hz.Muhammed(s.a.v.)'den sonra faziletli ve en yakın sahabelerden birisi.O da peygamberliğe layık olabilirdi..

3)Osman Bin Afvan(r.a.), sonraki diğer faziletli sahabe.O da peygamberliğe aday olabilirdi.

4) Ali Bin Ebu Talib(r.a.), peygamberimizin amcasının oğlu ve damadı, böylece en yakın akrabası ve diğer faziletlilerden birisi daha.O da peygamberli makamına sahip olabilirdi.

Şimdi bütün dünyaya bir soru yöneltelim. En çok peygamberliğe kim layıktır? Muhammed(s.a.v.)'den sonra bu dört şahane zat-ı muhteremden hangisi? Yoksa Mirza Gulam Ahmed mi? Bu şahane cennetle müjdelenen pak zat-ı muhteremlerden hiçbiri peygamber olamıyorlarsa, neden başka birisi olabilsin? Bunlara neden peygamberlik gelmedi?

Çünkü Hz.Muhammed(s.a.v.) en son peygamber de ondan! Eğer bu zat-ı muhteremler peygamber olma yolunda peygamberimize yeterli derecede yakın değillerse,peygamberimizin ölmüş olan oğlunu örnek olarak ele alalım.Peygamberimize kendi ölen oğullarından daha yakın hiçbir kimse olamaz. İbn Mace'de İbn Abbas'tan şu rivayeti okuyoruz :

"Peygamber(s.a.v.)'in oğlu İbrahim öldüğünde peygamber dua etti : Gerçekten onın cennette bir sütanası var.Eğer o yaşasaydı gerçek bir peygamber olurdu."

Buna göre peygamberimizin öz oğlu bile peygamber olamadı, çünkü Muhammed(s.a.v.) peygamberler zincirinin son halkası ve mühürüydü.Eğer böyle olsaydı, İslam eksik bir din olmuş olurdu.Allah(c.c.) Muhammed(s.a.v.)'in son peygamber ve İslam dininin ikmal edilmiş olduğunu haber vermiş bulunmaktadır.Bunun aksi olamaz, zira Allah(c.c.) tüm noksanlıklardan münezzehtir.

Kadiyani'ler Hz.Ali(r.a.)'dan şöyle bir söz aktarıyorlar:

"Peygamberimizin oğlu İbrahim ölünce, İbrahim'in annesi Mariya'yı çağırdı.O geldi ve cesedi yıkadı ve kefenledi.Sonra peygamber onu kucağına aldı ve evden dışarı taşıdı.Onu defnetti, elini mezarının içine soktu ve dedi ki: Vallahi! O peygamberdir, yani bir peygamber oğludur." (Fetevayı Hadisiyye sayfa 176)

Birinci hadiste peygamberimiz(s.a.v.) "O yaşasaydı muhakkak gerçek bir peygamber olurdu." ve iknci hadiste ise "O peygamberdir, peygamber oğludur." demiştir.

Peygamberimizin oğlu İbrahim birinci hadiste peygamber değil, çünkü daha yeni ölmüştü ve daha büluğ çağına ermemişti.İkinci hadiste ise bir peygamber.Öyleyse biz peygamber(s.a.v.)'e birbirini tutmayan sözler söylüyor diye suç isnadında mı bulunalım?!Böyle bir şeye cüret etmekten Allah(c.c.)'ye sığınırız.Bu hadisi açıklamak çok basit.Araştırma yaptık ve şu sonuca vardık: Bu hadiste bir eğip bükme yapılmış.Şimdi size arapça asıl metni sunuyoruz:



عن علي بن أبي طالب لما توفي إبراهيم أرسل النبي إلى أمه مارية فجاءته وغسلته وكفنته وخرج به وخرج الناس معه فدفنه
وأدخل صلى الله عليه وسلم يده في قبره فقال أما والله (أنه لنبي ابن نبي) وبكى المسلمون حوله حتى ارتفع الصوت ثم قال صلى الله عليه وسلم تدمع العين ويحزن القلب ولا نقول ما يغضب الرب وإنا عليك يا إبراهيم لمحزونون، 


Kelimeyi eğip bükmenin geçtiği yeri bulduk ve parantez içine aldık.Bu kelime arapça"innehu linebi" diye okunur ve anlamı şudur: "O peygamber içindir..." Arapça edat "li" 'nin anlamı "için" dir.Eğer bu kelimeyi okumazsan(telaffuz etmezsen) "o bir peygamberdir" diye anlaşılır.Madem ki orada "li" var, o zaman nazar-ı itibara alınmalı ve ona göre anlam verilmelidir.Görmezlikten gelmek işte böyle hatalara ve iftiralara yol açar.

Buna göre bu hadise şu anlam verilmeliydi:

"O onu gömdü ve elini mezarına soktu ve dedi ki: Vallahi! Bu peygamber içindir,bir peygamberin oğludur."

İşte bu tercüme ilk hadise uymaktadır.Çünkü İbrahim bir peygamber oğludur ve o yaşasaydı sonraki ilk peygamber olacaktı.Birinci hadisle birleştirildiğnde bu ifadeyle peygamberimiz Allah(c.c.)'nün kendisine öz bir oğlan çocuğu hediye ettiği, onun şimdi ölmüş olduğuna ve onun cennette bir sütanasının olacağına işaret etmiş oldu.

Şimdi de Kadiyaniler'in "li" edatını nazar-ı itibara alarak "için" anlamını verdikleri başka bir hadis veriyoruz:



الحديث: قال محمد بن علي إن (لمهدينا) آيتين لم يكونا منذ خلق الله السموات والأرض , ينخسف القمر اول ليلة من رمضان وتنكسف الشمس في النصف منه ولم يكونا منذ خلق الله السموات والارض


Kadiyaniler bu metni şöyle tercüme etmişler:

"Bizim Mehdi için iki alamet vardır ki bu işaretler gökler ve yer yaratıldığından beri görülmemiştir ve onlar da şunlardır: Ayın Ramazan'ın ilk gecesinde tutulması, güneşin Ramazan'ın ortasına rastlayan bir günde tutulması.Bu alametler Allah gökleri ve yeri yarattığından beri hiç zuhur etmemiştir."

Parantez içine aldığımız "limahdi" kelimesini Kadiyaniler burada "Mehdi için" diye tercüme etmişlerdir.İbrahim ile Muhammed(s.a.v.) hadisinde de durum aynıydı.Ancak onlar burada "li"yi görmezlikten geldiler ve hadise sanki İbrahim Muhammed(s.a.v.)'den sonraki peygambermiş gibibir anlam verip, kendilerine bir kapı açmak istediler.Halbuki peygamberimiz "o yaşasaydı ve büluğ çağına erseydi" diyor.Demek ki Kadiyaniler'in tercümesine hile karışmış olduğundan Muhammed(s.a.v.) yine peygamberlerin en sonuncusu olduğu gün gibi aşikardır.

İmam Ali Kari güya demiş ki:

"İbrahim daha uzun süre yaşasaydı peygamber olurdu.Ömer de bir peygamber olsaydı, bu ikisi İsa,Hızır ve İlyas gibi Hz.peygambere tabi olurlardı.Böylece bu Allah(c.c.)'nün "hatemen nebiyyin" sözüne ters düşmektedir." Çünkü bu demektir ki peygamberlerden sonra onun yasasını (şeriatını) kaldıracak ve ümmetine dahil olmayacak bir peygamber gelmeyecek demektir."

Bu ifadeyle Molla Ali Kari Muhammed(s.a.v.)'in oğlu İbrahim'den dolayı "hatem" kelimesinin son anlamına gelmediğine işaret etmek istemektedir.Yani ona göre kanun koyucu peygamberler de gelebilirmiş.Bu iki büyük alimden sahih bir ifade sunuyoruz.Bu ifadeyi kendi meşhur eseri "Minahar Ravdil Ezher" 'den aldık:

"Peygamberin mühürü demek peygamberlik müessesesi sona erdi demektir.Yani artık başka bir peygamber daha gelmeyecektir.Bir kapı mühürlendiğinde, ne bir kimse içeri girebilir ve ne de bir kimse bu kapıdan dışarı çıkabilir.Peygamberlik müessesesinin kapısı da işte bu şekilde mühürlenmiştir."

10) Ayşe (r.aha)'dan rivayet edilen ve "hatem" kelimesinin "son" anlamına geldiği haber verilen hadis:

Kadiyaniler Hz.Ayşe validemizden bir hadis öne sürmekte ve güya şöyle denildiği iddiasında bulunmaktadırlar:
"Peygamberin sonuncu olduğunu söyleyin ama ondan sonra peygamber gelmeyecek demeyin."

Ehl-i Sünnet Vel Cemaat da demektedir ki bu hadisin senedi sepeti yoktur.Ancak Kadiyaniler bu hadisin Kur'an'a, sünnete ve icma-i ümmete aykırı olmadığından kabul edilebilirliğini iddia ediyorlar.Bu ifadeyi desteklemek amacıyla Tavban'ın bir ifadesini ileri sürüyorlar.Buna göre peygamberimiz(s.a.v.) güya demiş ki:

"Benim hadislerimi Allah'ın kitabıyla karşılaştırın.Eğer ters düşen bir şey yoksa, o zaman bunu ben söylemişimdir."

Sonra ilave ederek diyorlar ki İmam Suyuti de bu hadisi kitabına böylece almış.Öyleyse herkes bundan sonra kendi hadisini kendi yazsın ve eğer Kur'an'a ters düşmüyorsa bu sahih hadis diye amel etmeye başlasın!?
Burada tekrar vurgulamak istiyoruz ki Selefi Salih'in haricinde kimsenin rivayetine itibar edilmez.Çünkü peygamberimiz(s.a.v.) bizleri şöyle uyarmaktadır:

"Önce benim ashabıma, sonra onlardan sonra gelen tabiin ve tebe-i tabiin'in rivayetlerine başvurmanızı tavsiye ederim."

Bu nesillerin rivayet ettiği hadisin senede ihtiyacı var mıdır? Kim biraz hadis ilmi tahsil ettiyse, evet diyecektir.Yine de bir senede ihtiyaç vardır.Ayşe(r.anha)'nın hadisinin senedi mevcut mu? Zamanımızı tüm alimleri bu hadşse itibar etmemektedir, çünkü bu hadisin senedi yoktur.

Bu hadisle ilgili olarak İmam Mevdudi(Allah'ın rahmeti üzerine olsun!) şunları söylemektedir:

"İlk olarak peygamberimiz(s.a.v.)'in kesin emrine karşı gelmek amacıyla Ayşe validemizin kelimelerini almak büyük bir terbiyesizliktir.Öte yandan Ayşe validemize dayandırılan sözlere itibar edilmez.Hiçbir güvenilir eserde Ayşe validemizin bu sözlerini bulamadık.Hiçbir meşhur hadis uzmanı da böyle bir hadis kaydetmemiştir veya onu kaynak olarak eserine almamıştır.Onun için Ayşe validemizin ağzına böyle bir yalan yakıştırmak terbiyesizliğin daniskasıdır.Çünkü bu yalan sözler Muhammed(s.a.v.)'in bir ifadesine ters düşmektedir.Bu ifade de şudur:

"Allah(c.c.) artık benden başka bir peygamber göndermeyecektir, ancak tebliğciler gelecektir.(müceddidler) Tebliğciler ne anlama geliyor diye sorulduğunda dedi ki: dine sımsıkı sarılıp gevşeyenleri uyaranların görülmesi."
(Ahmed Bin Hanbel,Müsned)

Bu Ayşe validemizden rivayet edilen hadisin kaynağıyla ilgili olarak İmam Mevdudi şunları söylemektedir:
"Bu hadis "Durr-i Mansur" başlığıyla meşhur Tekmile Mecmul Biber adındaki hadis mecmuasındaki bir açıklamadan türetilmiştir, ancak kaynağı ve senedi belirsizdir."

Bu hadis ve kaynağı belirsizdir ve böylece hiçbir sağlam temele dayanmamaktadır.Öyleyse hadis ne sahihtir, ne hasendir ve ne de zayıftır. Yani böyle bir hadis mevcut olmayıp, ancak uydurulmuştur.
Meşhur,değerli ve muteber hiçbir alim yoktur ki bu hadisi eserinde kaynak olarak almış olsun.Peygamberimiz(s.a.v.) şöyle demiştir:

"Ben sizlere bir hadis açıklamışsam, burada hazır bulunanların hepsi burada bulunmayanlara tebliğ etsin!"
(Bunu İmam Suyuti'nin Camius Sağir adlı eserinin 1.cildinde "Peygamberin Sünneti" başlığı altındaki yazısından okuyabiliriz.)

Ashab-ı Kiram'dan hiçbirisi hiç kimseye böyle bir hadis rivayet etmemiştir.Böylece Ayşe validemiz de böyle bir şey yapmamıştır.Bu hadisi eleştiren ve itibar edilmeyceğini kabul eden Mevdudi'den başka hiçbir alim bu hadisi eserlerinde yer vermemiştir.

Şimdi gelelim güya bu hadisin "hatemen nebiyyin" sözünü açıklamak üzere eserinde zikreden İmam Suyuti'ye:
Güya İmam Suyuti açıklamış ki Muhammed(s.a.v.)'den sonra başka peygamber gelebilir.(?)Halbuki biz onun eserlerinin hepsinin altını üstüne getirdik ve yalnız aksine peygamberimizden sonra başka bir peygamber gelmeyeceğine dair ifadeler bulduk.Camius Sağir adlı eserinin 1.cildinde ve "Peygamberin Faziletleri" bölümünde İmam Suyuti peygamberimizin şöyle haber verdiği bir hadisi kaydetmektedir:

"Gerçekten ben kalplerin iyilik kapılarını açmak ve mühürlü kalpleri fethetmek için gönderilem en son peygamberim."

İmam Suyuti "Esbab-ı Vurudil Hadis" adlı eserinde şunları yazmaktadır:

"En son peygamber Muhammed(s.a.v.) ile birlikte cihanşumul bir dini anlayabilmek için arkası arkasına her yüzyılda müslümanlar için alimler yetişecektir."

Eğer İmam Suyuti Ayşe (r.anha)'ya ait olduğu iddia edilen uyduruk hadisi açıklamak ve Muhammed(s.a.v.)'in son peygamber olmadığını söylemek isteseydi, onun son peygamber olduğunu kaydetmez ve peygamberimizin son peygamber olduğunu haber veren diğer hadislere eserinde yer vermezdi.Hz.Ayşe(r.anha)'ya ait uydurma hadisi kaydetti demek, İmam Suyuti'ye yapılan en büyük iftiradır.

Halbuki biz bu hadisi İmam Suyuti'nin hiçbir eserinde bulamadık.Şimdi de Hz.Ayşe (r.anha)'ya ait olduğu iddia edilen uyduruk hadisi tekrar tam olarak verelim:

"O (Hatemül Enbiya),yani peygamberin mühürü deyin,"ondan sonra peygamber gelmeyecek" demeyin(...) ve o İsa(a.s.)'ın ineceğini hatırladı.Bu da ondan başka peygamber gelmeyecek hadisine ters düşmüyor,çünkü onların niyeti hiçbir nebinin onun şeriatını kaldıramıyacağıdır.

Görüldüğü gibi Kadiyani elebaşıları ve misyonerleri bu metnin bir parçasını çıkarmışlar ki onların teorilerine uysun.Bu hadis temelsiz ve yersiz olmasına rağmen tam metni okunduğunda Kadiyanilere ters düşmektedir.Böylece kardeşlerimize İslam nasıl savunulur gösterebildiysek bize ne mutlu! Elbette Allah(c.c.)'nün inayeti ve lütfuyla.

11) "Hatemen Nebiyyin" hakkında diğer tanınmış alimlerimizin ifadeleri:

Ehl-i Sünnet Vel Cemaat'a atılan çamurları temize çıkardıktan sonra meşhur ve büyük alimlerin Kadiyanilik doğmadan önceki ve sonraki "hatemen nebiyyin" sözünden ne anladıklarına bakalım.

İmam Ebu Cafer Muhammed İbn Cerir Et Tabberi, Tefsir-i Kebir'inde "Mefatihul Ğayb" başlığıyla Ahzab suresini işlerken şunları yazmaktadır:

"Bu ayet Muhammed (s.a.v.)'in son peygamber olduğuna dair bir delildir.Bu ayetle ilgili birçok mütevatir hadisler mevcuttur.Ubey Bin Kaab,Cabir Bin Abdullah,Ebu Said El Hudri ve Ebu Hureyre bir hadis-i şerifte Muhammed(s.a.v.)'in şöyle söylediğini rivayet etmektedirler:

"Benimle benden önce gelen peygamberlerin arasındaki benzerlik, bir ev yapıp son bir tuğlaya varıncaya kadar dayayıp döşeyen bir adam gibidir.İnsanlar bu evin çevresinde dolaştıkça eve hayran kalırlar, ancak burada neden bir tuğla eksik diye hayretlerini gizleyemezler.İşte ben bu tuğlayım ve tüm peygamberlerin mühürüyüm."

İmam Taberi devamla diyor ki:

"Enes Bin Malik ve Ebu Tufeyl bu hadisi şöyle rivayet ettiler: "Muhammed(s.a.v.) dedi ki: Vallahi,peygamberlik de nebilik de artık sona ermiştir.Bundan sonra ne bir rasul ne de bir nebi gelecektir."
Peygamber(s.a.v.) bunu söylediğinde orada hazır bulunanlar arasında bir şaşkınlık belirdi, çünkü kendilerini Hakka davet edecek başka kimse gelmeyeceğini anlamış oldular.Bunun üzerine peygamber(s.a.v.) dedi ki: "Fakat tebliğciler olacak." Oradakiler yine sordu:"Ey Allah'ın Rasulü tebliğci ne demektir?"

Bunun üzerine peygamberimiz dedi ki:

"Tebliğciler müslümanların en dindarları ve en iyileridir."

Ondan sonra İmam Taberi yukarıda açıklamasını yaptığımız hadisi zikretmektedir.Buna göre peygamberimiz(s.a.v.): "Ben Muhammed'im,Ahmed'im,Mahiyim(küfrü kökünden kazıyan),haşirim(toplayan) ve ben akibim(en sonuncuyum), yani benden sonra bir daha peygamber gelmeyecektir."

İmam Taberi'nin tefsirinde peygamberimizin en değerli ashabı olan İbn Mesud'un talebesi Katade'den bahsedilmektedir.İmam Katade diyor ki: Bu "hatemen nebiyyin" kelimesi en son peygamber demektir.
İmam Muhammed Gazali tefsirinde 33.surenin 40.ayetiyle ilgili şunları yazmaktadır:

"Muhammed(s.a.v.)'den önce tüm beşeriyete gönderilmiş hiçbir peygamber yoktur.Peygamberlerin hepsi belli kavimlere gönderilmişlerdir.Nasıl güneşin alemde tek bir yeri varsa, peygamberlik de Muhammed(s.a.v.) ile en son yerini bulmuştur ve o tüm milletlere gönderilmiştir."

İmam Ebu Leys Semerkandi (r.ah) Tefsirül Kur'an adlı eserinde 33.surenin 30.ayetini işlerken şunları yazmaktadır:

"Ey insanlar!Muhammed içinizden birinin babası değildir.Onu Allah yaratmıştır, o O'nun elçisi ve tüm peygamberlerin de sonuncusudur.Ondan başka artık bir daha peygamber gelmeyecektir.O son peygamberdir."

İmam Muhammed Esed de Tefsirül Mesaj adlı eserinde ayni şeyleri yazmaktadır.İbni Kesir tefsirinde 33.surenin 40.ayetiyle ilgili olarak yine şunları yazmaktadır:

"Bu ayette Muhammed(s.a.v.)'den başka peygamber gelmeyeceği haber verilmektedir.Bu hususla ilgili sahabenin rivayet ettiği bir sürü meşhur hadis mevcuttur."

İbn-i Kesir devamla:

"İmam Ahmed Bin Hanbel diyor ki: Bize Ebu Amr İbn Kaab'ın peygamberimizin şöyle dediğini haber vermiştir: "Bütün peygamberler arasında ben inşa edilmekte olan çok güzel bir evin misali gibiyim.Bu evi yapan adam bir yerde tuğlanın birisini unutmuş.Evi ziyaret edenlere ise ev çok hoşlarına gitse de, keşke bu tuğla da burada eksik olmasaydı diye durmadan yakınıyorlar. Bütün peygamberlerin arasında(yani evin tümüne kıyasla) ben işte bu eksik olan tuğlayım ve onu tamamlamak için varım." Bu hadisi İmam Tirmizi Ebu Amr'dan naklettirmiştir ve bu hadisin hasen ve sahih olduğunu söylemiştir."

İbn-i Kesir yazmaya devam ediyor:

İmam Ahmed Bin Hanbel dedi ki: Enes Bin Malik peygamberimizin şöyle söylediğini rivayet etti:
"Benden sonra ne bir resul ne de bir nebi gelecektir."Ondan sonra İmam Malik dedi ki.Bu ifade dinleyenleri şaşırtır ve peygamber bunun üzerine şunu ilave eder: "Ama tebliğciler var olacak." Oradakiler bu tebliğcilerin kimler olacağını sorduklarında peygamberimiz cevap verir: "Her iyi görüşlü müslüman." İmam Tirmizi bu hadisi Hasan İbn Muhammed Az Zaferi'nin üzerinden İmam Malik'ten alır ve bu hadis sahihdir.

İbn Kesir devamla:

"Ebu Davud Et Tayalis diyor ki : İmam Ahmed İbn Hanbel dedi ki : Bize Osman İbn Ubeyd'in Ebu Tufeyl'den peygamberimizin şöyle dediğini Yunus İbn Muhammed'in rivayet ettiğini bildirmektedir: "Benden sonra hiçbir peygamber gelmeyecektir, tebliğciler hariç." Oradakiler tebliğciler kimlerdir diye sorunca peygamberimiz "iyi ve dindar müslümanların görüş birliğine varanlarıdır."dedi.

İbn Kesir devamla: İmam Muslim kaydediyor ki : Yahya İbn Eyub'un Ebu Hureyre'nin peygamberimizin şöyle dediğini bize rivayet etmiştir: "Ben diğer peygamberlerden altı vasıfla ayrılıyorum: Bana kısa zaman içerisinde aslında çok uzun zamanda verilene eşdeğer sözler verildi. Bana korkuyu yenmekte yardımcı olundu. Bana Ramaim helal kılındı.Benim için tüm yeryüzü mescid kılındı ve toprakla temizlenme kolaylığı gösterildi.Ben tüm insanlara gönderildim ve benimle peygamberlik sona erdi."

Bu hadisi İmam Tirmizi ve İbn Mace İsmail İbn Cafer'den elde etiiler. İmam Tirmizi bu hadisi sahih olarak tasnif etti.

İmam Ahmad Bin Hanbel dedi ki: Bize Abdurrahman Bin Mehdi Arbad Bin Saniye'nin peygamberimizin şöyle söylediğini rivayet ettiğini bildirdi: "Adem(a.s.) çamurdan yaratılırken ben Allah katında peygamberlerin mühürü (yani nebilerin sonuncusuydum.)"

Zuhri dedi ki: Bana Cubeyr Bin Mut'un oğlu Muhammed peygamberimizin şöyle dediğini anlattı:
"Gerçekten bana bir sürü isim verildi.Ben Muhammed'im, Ahmed'im, (küfrün kökünü) kazıyanım, insanlar dirildiklerinde bir araya toplayacak olan haşirim ve kendisinden başka bir peygamber gelmeyecek olan bir peygamberim."  

İmam Müslim ve İmam Buhari bu hadisi sahih hadisler külliyesinde tercihen kaydetmişlerdir.
İmam Ahmed Bin Hanbel dedi ki: Bize Yahya Bin İshak Abdurrahman Bin Cabir'in ona Abdullah Bin Amr'ın şöyle dediğini rivayet etti: "Bir gün peygamber(s.a.v.) ile karşılaştığımızda ve o bize hitap ettiğinde, sanki aramızdan ayrılacakmış gibi şöyle söyledi: "Ben okuma yazma bilmem ve ben peygamber Muhammed'im." Bunu üö kez tekrarladı ve sözlerine devamla dedi ki: "ve benden sonra başka bir peygamber daha gelmeyecektir.Kelamın başlangıcı, tamamlanması ve sonu bana verilmiştir."

İbn Hiban Ebu Zer'den şöyle bir hadis rivayet etmektedir: "Peygamberlerin ilki Adem(a.s.) 'dır.En sonuncusu da Muhammed(s.a.v.)'dir."

İbn Mace peygamberimiz(s.a.v.)'in şöyle dediğini rivayet etmektedir: "Ben son peygamberim ve siz de son ümmetsiniz."

İmam  Tirmizi şöyle bir hadis kaydetmektedir: "Benden sonra başka bir peygamber gelecek olsaydı, bu Ömer Bin Hattab olurdu."

Sonra yine İmam Tirmizi'den bir hadis daha: "Gerçekten peygmberlik ve elçilik sona ermiştir ki benden sonra başka hiçbir peygamber ve nebi gelmeyecektir."

Sahih-i Buhari ve Sahih-i Müslim'de Ebu Hureyre'den bir hadise rastlamaktayız:

"Allah'ın elçisi dedi ki : İsrailoğulları peygamberler tarafından yönetiliyordu, her seferinde bir peygamber öldüğünde yeni bir peygamber onu takip ediyordu.Fakat bundan sonra başka bir peygamber gelmeyecektir.Daha ziyade halifeler gelecek ve zamanla sayıları artacaktır." (Sahih-i Buhari (Almanca) 3535 nolu hadis, arapçası 1222 nolu hadis)

Ebu Davud Kitabul Fitan isimli eserinde peygamberimizin şöyle dediğini kaydetmektedir: "Ve benden sonra başka hiçbir peygamber gelmeyecektir."

En sonunda İbn Kesir devamla diyor ki:

"Bu mevzuda pek çok sayıda hadis-i şerif mevcuttur.Peygamberliğin sona ermesine delil, İslam dininin peygamberimizle kemale ermiş(tamamlanmış) olmasıdır.Allah(c.c.) kitabında peygamberimizin de muteber hadisleriyle belirtildiği gibi peygamberliğin son bulduğunu haber veriyor.Böylece Hz.Muhammed(s.a.v.)'den sonra peygamberlik iddiasında bulunanlar deccaldır,yalancıdır ve sapıktırlar."

İmam Kurtubi "Camiul Ahkamul Kur'an" adlı tefsirinde 33.surenin 40.ayetiyle ilgili olarak şunları yazmaktadır:
"Peygamberlik Adem(a.s.) ile başlamıştır ve Muhammed(s.a.v.) ile sona ermiştir.Böylece ondan sonra başka bir peygamber daha gelmeyecektir."

İmam Kurtubi de, İbn Kesir, İmam Taberi ve diğer bir sürü imamların  delil olarak zikrettikleri ayni hadisleri kaydediyor. Büyük ve meşhur İmam Ebu Hayyan El Andaluzi "El Bahr El Muhit" isimli eserinde yine 33.surenin 40.ayetiyle ilgili olarak şunları kaydetmektedir:

"Allah(c.c.) elçisi Muhammed(s.a.v.)'i son peygamber olarak bildirmektedir.Çünkü Muhammed(s.a.v.) en son peygamberliğiyle peygamberlik müessesesini mühürlemiştir. Böylece Muhammed(s.a.v.)'den başka peygamber gelmeyecektir. Yemin olsun ki kim Muhammed(s.a.v.)'den sonra kendisini peygamber olarak ilan ederse, o bir yalancı ve inkarcıdır."

Başka yerlerde de yine İmam Ebu hayyan "inkarcı" 'yı kafirle kıyaslamaktadır. İmam Abdul Vahhab Şarani "Keşful Gumma" adlı eserinin 7.cildinin 92.sayfasında şunları yazmaktadır: "Peygamberimizden sonra peygamberlik tasavvur etmek mümkün olmayan bir görüştür. Çünkü Ahmed Bin Hanbel'in Müsned'ine göre bir müjdeleyici(tebliğci) söz konusuydu."

İmam Mevlana Şibli Numani "En Son Peygamber" isimli eserinde "Peygamberliğin Son Yılları" başlıklı bölümünde şunları kaydediyor: "Peygamberimiz Muhammed(s.a.v.) diyor ki : "Haccın kurallarını iyi öğrenin, çünkü bu hac seyahatinden sonra bir daha hac görevimi tekrarlayıp tekrarlayamayacağımı bilmiyorum."
Onun sağında, solunda, arkasında ve önünde yüzbünden fazla müslüman hazır bulunuyordu.Peygamberimiz devesinin üstüne çıktı ve Bilal-i Habeşi kucağında bir deve yavrusu taşıyordu.Üsame Bin Zeyd peygamberimizin arkasında duruyordu.Peygamber kafasını kaldırıp büyük kalabalığa bakınca 23 yıl süren peygamberliğinin şimdi sona erdiğini farketti.İnsanları hidayete çağırmak için gönderilmiş tüm peygamberler dizisi artık sona ermeye başlamıştı."

Büyük Ebu Hamid Muhammed Bin El Gazali Eş Şafii "İslam Fıkhında Usulün Delil Ve Yorumları" adlı eserinde şunları yazmaktadır: "Muhammed(s.a.v.) son peygamberdir ve Allah'ın dini artık kemale ermiştir; tıpkı bir tuğlası eksik olan evin tuğlasının yerine konulmuş olması gibi.Şimdi de bu ev eksik olan tuğlasına kavuşmuştur.(yani Hz. Muhammed(s.a.v.)'e) ve tastamam oldu."

İmam Aliyyul Kari Fıkhul Ekber şerhinde "Peygamberlere İman " bölümünde şunları yazmaktadır:
"Peygamberlere iman farzdır ve Muhammed(s.a.v.) tüm peygamberlerin sonuncusudur."

İmam Ömer En Nesefi "Akide" adlı eserinin "Peygamberlere İman" bölümünde şunları kaydetmektedir:
"İlk peygamber Hz.Adem(a.s.)'dır ve son peygamber Hz.Muhammed(s.a.v.)'dir.Adem(a.s.)'ın ilk peygamber olduğuna dair Kur'an-ı Kerim'de deliller mevcut olduğu gibi Sünnet ve İcma-i Ümmet'de de vardır.Bunu inkar edenler Darwin'ci gruba mensuptur, yani bunların küfür ve kafirliğine hükmolunur. Kim Hz.Muhammed (s.a.v.)'in en son peygamber olduğuna inanmazsa, o mü'min değil, düpedüz kafirdir.

İmam Muhammed Ali Es Sabuni "Safvetut Tefasir" adlı eserinde 33.surenin 40.ayetini incelerken şunları yazmaktadır:

"Muhammed(s.a.v.) peygamberlerin mühürüdür.Onun mühürü Adem(a.s.)'a bile malumdu ve kendi zamanında (peygamberimizin zamanında) kemale erdirildi.Ayni şekilde din de tamamlandı.Mühür peygamberliğin sonu demektir. Hem de şundan ötürü ki çünkü peygamberimizin isimlerinden birisi de "akib" (yani sonuncu) "mukaffi" dir.Bu ondan suna onra başka bir peygamber gelmeyeceği hususunda en sağlam bir delildir.
İmamul Huda Ebu Mansur Es Semerkandi El Maturidi "Kitabut Tevhid" adlı eserinde şunları yazmaktadır:
"Bize gönderilen peygamberlerin, peygamberimizin en son peygamber olduğunu tebliğ etmelerini, gözle görülen ve elle tutulan eşyaların varlığına inandığımız gibi inanır ve kabul ederiz.İnkarcılar ise onun son peygamberliğini kabul etmezler.Biz ancak bizim peygamberimizi son peygamber olarak tanıyanları tanırız."

İmam Ebu El Hasan Bin İsmail El Eşari de ayni şeyi söylemektedir.

Müftü, Emirül Mü'minin ve Halifetül Müslimin Cemaleddin Hocaoğlu(r.ah.) son ve mühür kelimelerini şöyle yorumlamıştır: "Muhammed(s.a.v.) son peygamberdir ve onunla peygamberlik müessessi mühürlenmiştir."
Meşhur ve büyük islam tarihçilerinden Seyyid Ebu'l Hasan Ali Huseyn En Nedvi "Siretün Nebeviyye" isimli eserinde Muhammed(s.a.v.)'in hayat hikayesini anlatırken, peygamberimizin en son elçi(resul) ve en son nebi olduğunu yazmaktadır.

Ömer Nasuhi Bilmen (Allah'ın rahmeti üzerine olsun!) "İslam İlmihali" adlı eserinin 28.sayfasında "Peygamberlere İman" başlığı altında ve mürsel kelimesinden yola çıkarak şunları yazmaktadır:
"Allah(c.c.)'nün ilk peygamberi Adem(a.s.)'dır. En son ve en önemli peygamberi de sevgili peygamberimiz Hz.Muhammed(s.a.v.)'dir.O en son peygamber olduğundan, peygamberimize "hatemen nebiyyin", yani "peygamberlerin mühürü" denmektedir."

Mehmed Fahreddin Diçkol'un "Kur'an-ı Kerim Meali" adlı eserinin 2.cildinde 33.surenin 40.ayetiyle ilgili olarak "hatem" kelimesinin "en son" diye çevrilmiş olduğunu görmekteyiz.

Özetleyecek olursak, deriz ki:

"O (Muhammed(s.a.v.) Allah(c.c.)'nün elçisi ve gelmiş geçmiş tüm peygamberlerin sonuncusudur!"
Buna göre Ashab-ı Kiram, meşhur ve muteber ulemanın kahır ekseriyeti ve tarihçiler peygamberimiz(s.a.v.)'i en son peygamber olarak görmüşler ve bu arada muteber hadislere ve Kur'an-ı Kerim'deki ilgili ayetleri delil olarak almışlardır.

Yani onlar "hatem" kelimesinden en sonuncu anlamını çıkarmışlardır.

12) Kelime-i Şehadet ne demektir? 

Büyük alimler şehadeti nasıl tarif ediyorlar? O şöyle telaffuz edilir : "Eşhedu en la ilahe illallah ve eşhedu enne Muhammeden abduhu ve rasuluhu!"

Bunun anlamı ise şudur:

"Ben şehadet ederim ki Allah'tan başka tapılacak başka bir ilah yoktur ve yine şehadet ederim ki Muhammed Allah'ın kulu ve elçisidir!"

Tarifimizin birinci bölümü olan "ben şehadet ederim ki Allah'tan başka ilah yoktur" 'u şimdilik bir yana bırakalım ve biz daha ziyade ikinci bölümle meşgul olalım, yani " ben şehadet ederim ki Muhammed Allah'ın kulu ve elçisidir." İmam Şerahsi bu cümleyi şöyle tanımlamaktadır:

"Allah(c.c.) beşeriyete bir çok peygamber göndermiştir ki insanlar Allah'ın emir ve yasaklarına göre hayatlarını düzenlesinler ve doğru yol üzere olsunlar.Peygamberler olmasaydı insanlar Allah(c.c.)'nün sıfatlarını tanıyamayacaklardı.Ölümden sonra yeni bir hayatın başlayacağından habersiz olacaklardı.Allah(c.c.) birinci peygamberini seçti ve ona İslam dinini vahyetti.Bu Adem(a.s.) ile başladı ve İbrahim(a.s.),İsa(a.s.), Musa(a.s.) ve en son peygamber Hz.Muhammed(s.a.v.)'e kadar sürdü. Burada vurgulamak istediğimiz husus Muhammed(s.a.v.)'in son peygamber oluşudur.O hem en son elçi hem de en son peygamberdir.Kelime-i Şehadet'te yine "

Allah(c.c.)'den başka hiçbir kanun koyucu yoktur!" 'un yanında "Muhammed(s.a.v.) bu kanunları getiren en son elçidir!"diyoruz.

İmam Ebu Zehra da ayni kanaati paylaşmaktadır.İmam Abdurrahman El Maliki bu hususta şunları söylemektedir:

"Kelime-i Şehadet şöyledir: "Eşhedu en la ilahe illallah ve eşhedu enne Muhammeden abduhu ve rasuluhu!" Biz Muhammed Allah'ın elçisidir dediğimizde peygamberliğin son bulduğuna işaret ediyoruz ve ayni anda Muhammed (s.a.v.)'in Allah (c.c.)'nün son elçisi olduğuna inanıyoruz.Diğer peygamberlerin hepsi sadece bir kavim için gelmişlerdir.Muhammed(s.a.v.) ise tüm beşeriyete gönderilmiştir. Onunla Allah(c.c.) İslam dinini kemale erdirmiştir. Maide suresinin 3.ayetinde şöyle buyurulmaktadır:

"Bugün dininizi ikmal ettim ve üzerinize olan nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslam'ı beğendim."

Seyyid El Cemili de ayni şeyi söylemektedir.

İmam Muhammed Zekeriya Kandehlevi "Fezailis Sadakat" adlı eserinde şunları yazmaktadır:

"İslam'ı kabul eden ve kelime-i şehadeti söyleyen herkes bilmelidir ki Allah(c.c.)'nün elçisi Muhammed(s.a.v.) en son elçidir ve ondan başka bir elçi daha gelmeyecektir.Böylece biz Muhammed(s.a.v.)'in Allah(c.c.)'nün elçisi ve tüm peygamberlerin mührü olduğuna şehadet ederiz."

Seyyid Sabık da "Fıkhus Sünne" 'sinde, İmam Celal Yıldırım "Fıkıh Kaideleri" 'nde, Abdulkerim Zeydan "Usul-ü Fıkıh" ve Eşref Ali Et Tehavi Şeyh Veliyullah Dehlevi "Huccetul Baliğa" 'da, Abdulkadir Udeh ve büyük İmam Gazali ve Nevevi, Ebu Zehra, İmam Hamidullah ve daha bir çok Ehl-i Sünnet Vel Cemaat alimleri aynı şeyi paylaşmış ve savunmuşlardır.Sayıları sayılamayacak kadar çoktur.

Biz, Kur'an, Sünnet,İcma-i Ümmet, tarih ve dilbilgisi yardımıyla kanıkladık ki "hatemen nebiyyin" ifadesi ile Allah(c.c.) "son peygamber" demeyi murad etmiştir. Alemlerin Rabbi Allah(c.c.)'ya hamdederiz, tüm övgü ve senalar ve yakarışlar ancak ona mahsustur. Allah(c.c.) peygamberimiz Hz.Muhammed(s.a.v.)'e cennette en büyük derece olan "makam-ı mahmud" 'a erdirsin! Gelecek dersimizde inşaallah İsa Peygamber(a.s.) hakkında konuşacağız. Yani o Ehl-i Sünnet Vel Cemaat'in iddia ettiği gibi Gökyüzüne mi kaldırıldı yoksa Kadiyaniler'in iddia ettiği ve inandığı gibi normal bir ölümle mi öldü?
Allah'ın rahmeti ve bereketi hidayete tabi olanların üzerine olsun!

Bala&Dmhwir